Vrijdag 13 oktober rond 15.30 uur komen we aan in Beijing. Al in de buitenwijken van Beijing valt het op dat de Chinezen hard aan het werk zijn voor de Olympische Spelen in 2008: werkelijk overal wordt gebouwd. Hijskranen en steigers (van bamboe!) vormen het beeld.
We hebben besloten om samen met Rianne en Ralph op zoek te gaan naar het Beijing Fei Ying Hotel. Wonder boven wonder weten we snel onze weg te vinden met de metro. Het is een redelijk goed hotel voor een goede prijs, hoewel de kakkerlakken hier duidelijk gratis zijn... (Tip: trap ze nooit dood, want dan komen de eitjes vrij en heb je binnen no-time nog veel meer kakkerlakken in huis!)

Zaterdag besluiten we om 'even' naar het Tibet Tourism Centre te fietsen, om de permits voor Tibet te regelen. Een ervaring op zich, dat fietsen in Beijing! Hoewel er veelal aparte fietspaden zijn, betekent dit niet dat je niet meer op hoeft te letten... En met al dat verkeer en ongelooflijke herrie om je heen is het echt even wennen. En als je dan ook nog eens totaal de verkeerde kant op fietst, ja dan heeft Jessie het al snel gehad! We dachten echt even dat ook de kaarten in China anders werkten, maar dat bleek na een uur dus echt aan onszelf (lees: Joris dit keer!!) te liggen.

De volgende dag nog een poging gewaagd (met de metro dit keer) om het Tibet Tourism Centre te bereiken. Jammer alleen dat iemand in het hotel een totaal verkeerde plek op onze kaart had aangekruist en ook het adres verkeerd in het Chinees had vertaald. Sta je daar midden in Beijing met 10 Chinezen om je heen die je allemaal willen helpen, maar die allemaal naar een plek op de kaart wijzen waarvan je zeker weet dat het daar in ieder geval niet kan zijn! Nog een laatste poging gewaagd en uiteindelijk gevonden. Gelukkig ging het regelen van de permits zelf vrij vlot, en kregen we een goede prijs (voor Tibet worden je vaak heel dure reisjes aangesmeerd onder het mom van dat dat de enige reis is waarmee je het gebied in kan komen).

Verder hebben we uiteraard alle dingen gedaan die andere toeristen ook doen. Het shoppen viel ons eerlijk gezegd wat tegen, maar misschien zijn we naar de verkeerde plekken gegaan. Wel wat t-shirts gekocht (Jessie had voor het eerst in haar leven te weinig kleding meegenomen op reis!) en een I-pod voor nog geen 30 euro (ja dit keer was het Joris die hebberig werd van al die mooie apparaatjes!). Toegegeven, de eerste I-pod werkte niet zodat we de volgende dag terugmoesten om hem te ruilen. Ook een SD-kaartje voor de camera bleek een enorme miskoop aangezien deze crashte. Gelukkig zijn we niet zo veel foto's kwijt hierdoor, maar een goede les is geleerd: wanneer je afhankelijk bent van iets moet je geen goedkope nepper kopen!

De Verboden Stad viel ons ook iets tegen. Het was best mooi, maar misschien waren de verwachtingen te hoog. Het Zomerpaleis vonden we een stuk mooier, maar dat komt waarschijnlijk ook doordat wij meer hebben met natuur en groen dan met gebouwen. Bij het zomerpaleis heb je een groot meer waar je leuk omheen kunt wandelen. Verder hebben we de White Cloud Tempel gezien (een taoistische tempel), de Hutongs (oude Chinese leefgemeenschappen) en verschillende parken.
Het leukste was het Xuanwu park vlakbij ons hotel, waar we hebben gekeken hoe de (vooral oudere) Chinezen hun ochtendgymnastiek doen. De meesten beoefenen de waaiervorm van tai chi: heel mooi! Het leuke is dat mensen het heel normaal vinden om bezig te zijn in een openbare ruimte, je ziet hier bijvoorbeeld ook zakenmensen in pak die hier even wat oefeningen komen doen. Moet je eens proberen in het Vondelpark, dan wordt je waarschijnlijk direct als de lokale gek afgeschilderd! Hier letten de mensen niet zo op elkaar, wat wel een gevoel van vrijheid geeft. Overigens wordt er dus wel op ons gelet, of eigenlijk gewoon uitgebreid naar ons gestaard. Hoewel de meeste inwoners van Beijing inmiddels toch wel eens westerlingen hebben gezien, blijf je toch een topattractie voor ze!

Ook de Pekingeend-ervaring was bijzonder te noemen: totaal het verkeerde restaurantje gekozen! Afgaand op de 'authors choice' uit de Lonely Planet gingen we met Ralph en Rianne op pad. Ook de hal van het restaurant beloofde heel wat: Fidel Castro. George Bush sr. en vele andere prominenten hadden hier gegeten. Wat we ons later afvroegen was of ook zij moesten eten van plastic bordjes, die werkelijk op tafel werden gesmeten... Voor veel te veel geld kregen we een paar stukjes eend die wel aardig waren maar zeker niet om over naar huis te schrijven (hoewel we dat nu natuurlijk wel doen). Vooraf betalen (hoezo fastfood) en de serveersters stonden al klaar met een vuilniszak naast de tafel om de resten erin te kunnen schuiven... Uiteindelijk hebben we van dit drama nog een leuke avond gemaakt door de Chinezen te gaan imiteren. Dus: praten (LUID) en bellen (NOG VEEL LUIDER). Ook rochelen hoort erbij, op een zo goor mogelijke manier. En het leukste van alles: zelfs midden in een restaurant is er echt niemand die hiervan opkijkt!!

En tot slot mocht uiteraard de Great Wall niet op ons lijstje ontbreken. We hebben een wandeling van zo'n 10 km gemaakt van Janshangling naar Simatai. Pittig, maar ongelooflijk mooi en een niet te vergeten ervaring. Doordat het uitzicht zo schitterend is, ben je zelfs bereid om te vergeten dat je samen met honderden andere toeristen op de muur staat...