Donderdag 14 december 22.14 uur: de nachttrein van Ninh Binh naar Hue; onze eerste vietnamese treinreis! Na veel enge verhalen te hebben gehoord en gelezen viel het ons alleszins mee. De coupe kon gewoon worden afgesloten en we deelden de ruimte met een canadees en engels meisje. Geen angst voor diefstal dus! Verder hebben we zonder het te beseffen de juiste treinkaartjes gekocht. Ons was namelijk verteld dat er tussen de hardsleepers met en zonder airco geen ander verschil dan de koude lucht zou bestaan. En aangezien het nog helemaal niet zo warm was, gingen wij als budgetreizigers uiteraard voor de goedkope versie. Groot was de opluchting toen bleek dat wij per ongeluk toch kaartjes voor de aircocoupe hadden gekocht: die arme mensen zonder airco moesten het helaas ook zonder bed stellen... Ze mochten op een bamboematje slapen!! (vertaling voor Wim van Huis: op een placemat)
 Na een redelijke nachtrust (de treinen hier zijn wel wat luidruchtiger en schommeliger dan die in good old China...) kwamen we de volgende ochtend aan in Hue. Een korte stop op de Vietnamtrip: we wilden hier graag de demilitarized zone (DMZ) zien. Dit is een zone van 5 km ten noorden en ten zuiden van de Ben Hai rivier, die diende als grens tussen noord en zuid Vietnam tijdens de oorlog. Het was de bedoeling dat dit neutraal terrein zou blijven (zie ook de naam), dus des te treuriger dat juist hier de meest hevige gevechten hebben plaats gevonden. De gids van onze tour had het verblijf van de lieftallige amerikanen zelf meegemaakt en wist veel interessante feiten te vertellen. Meest indrukwekkende onderdeel van deze dag waren de Ving Moc tunnels. Dit zijn niet de tunnels van waaruit de Vietcong heeft gevochten, maar tunnels waarin mensen jarenlang hebben gewoond ter bescherming tegen de constante bommenregen. Ze zijn dus iets ruimer dan de beroemde Cu Chi tunnels, maar je moet er nog steeds niet aan denken om hier jarenlang in opgesloten te zitten. Het was een interessante, maar vermoeiende dag: van 6 uur 's ochtends tot 6 uur 's avonds...
De volgende ochtend weer vroeg het nestje uit: om 8.00 uur vertrok de bus naar Hoi An. En er is echt maar 1 woord om dit stadje te beschrijven: shopping paradise!! Joris stond er dan ook op om als eerste een paar oogkleppen voor Jessie aan te schaffen: zoveel mooie kleertjes, zoveel keuze... Om gek van te worden! Hoi An is beroemd om de vele kleermakers, ze kunnen hier alles precies op maat voor je maken voor hele schappelijke prijzen. Na de nodige vergelijkingen en beslissingen over wat we zouden laten maken (kleren zijn leuk, maar we houden ook graag nog wat budget over voor de rest van de reis), kozen we voor een winkel die wel wat duurder was, maar waarschijnlijk ook echt wat beter dan veel andere shops (same same but different zoals ze hier zeggen). Na zo'n 4 keer passen waren we een paar honderd dollar lichter, maar mochten we ons de trotse eigenaren noemen van 4 pakken, 2 overhemden, een linnen broek, een afritsbroek, een linnen shirt en een jurkje. Het kost even moeite, maar dan heb je ook echt een tevreden Jessie... En helaas voor Joris: in Thailand kun je ook goed shoppen dus de laatste winkel is nog niet bezocht!
Op 21 december was het tijd om het winkelparadijs te verlaten en de oogkleppen weer af te doen. Volgende bestemming: Nha Trang. Eindelijk naar het strand!
|
