|
KK, Sepilok en Kinabatangan |
 Op 17 juli gaat om kwart voor vijf 's morgens de wekker; we vliegen vandaag naar Maleisisch Borneo! Rond 10.00 uur landen we op Kota Kinabalu, de hoofdstad van Sabah (Maleisisch Borneo bestaat uit de provincies Sabah en Sarawak). Omdat we na al dat shoppen redelijk moe zijn (tja, het is hard werken zo'n reis) hebben we voor een paar dagen een kamer aan zee gereserveerd. Even bijkomen! Het strand bij Seaside Travellers Inn blijkt niet erg aantrekkelijk, maar dit wordt ruimschoots gecompenseerd door een heerlijk zwembad. Naast een beetje lezen en bruin bakken sloven we ons uit met tafeltennissen en badminton. Maar wanneer we een kano huren zijn de weergoden ons niet zo goed gezind. Met prachtig weer peddelen we een eind weg en zwemmen we tussen de vele vissen, maar op de terugweg begint het ineens te onweren! Hoe romantisch wil je het hebben; we moesten dus schuilen op een onbewoond bounty-eilandje! Wanneer het ergste voorbij is peddelen we zo hard we kunnen weer terug naar het vasteland en vluchten met de eerste de beste bus terug naar Kota Kinabalu (de echte waarheid is dat we die ochtend al hadden uitgecheckt).
In KK moeten we helaas dingen doen waar geen enkele reiziger op zit te wachten omdat het zonde van de tijd is: uitzoeken, plannen en regelen. Omdat de bankrekeningen nu aardig beginnen te slinken wordt het tijd voor het prikken van de einddatum. Na lang zoeken op internet vinden we een goedkoop ticket voor 13 september, dat wordt dus de Grote Dag! (Nou ja, voor jullie dan. Wij zijn er nog niet zo enthousiast over.) Naast een enkeltje naar huis boeken we nog wat andere tickets die ons straks naar Indonesie en Bangkok kunnen brengen, en reserveren we een aantal activiteiten die we in Borneo willen ondernemen. Want helaas: het is hier hoogseizoen en als je niet boekt vis je achter het net.
 Nadat we alles geregeld hebben (denken we... wordt vervolgd!) vertrekken we met de bus naar Sepilok. Dit rehabilitatiecentrum voor orang oetans is een van de grote trekpleisters van Borneo. Onder andere apen die als huisdier dienst deden worden hier voorbereid op een leven in het wild. Wanneer ze worden uitgezet, krijgen ze nog twee maal per dag een aanvulling op hun dieet voorgeschoteld. Ze moeten dus wel zelf hun eten zoeken, maar ook de apen die al jaren geleden zijn uitgezet komen nog regelmatig even buurten om wat banaantjes te scoren. En naar deze smulpartijen kun je als toerist dus komen kijken. En wat zijn ze lief... We hadden geluk: omdat het wilde apen zijn is de opkomst niet te garanderen, maar die ochtend hadden zeker 10 apen trek in wat fruit. Wat hadden ze een lol aan de lijnen, en af en toe twijfelden we even of wij nou aan het aapjes-kijken waren of zij aan het mensjes-kijken!
 Na de ochtend feeding gingen we op pad voor een wandeling door de jungle. Kijken of we ze ook in het wild kunnen spotten! Orang oetans hebben we niet gezien, wel een paar makaken. Zie het even voor je: een mannetjes-makaak met enorme tanden die het in z'n eentje voor elkaar krijgt om een man of 10 achteruit de jungle in te drijven... Wat zal ie gelachen hebben! Verder hebben we kennis gemaakt met onze eerste bloedzuigers deze reis. De eerste twee op Jessie's schoenen werden nog lachend op de foto gezet. De volgende exemplaren op enkels, heupen en liezen werden er ZSM vanaf geplukt! En de lonely planet zei nog zo; gillen helpt niet... Getverdegetver! En dan hadden we nog mazzel dat het een grote soort was. Er schijnen ook exemplaren te zijn die door de naden van je sokken heen kruipen...
De middag feeding trok minder apen, maar dit keer kwamen ze wel aangelopen via de reling tussen de toeristen door. Op nog geen meter afstand, echt prachtig!
 Na het aapjes-kijken gingen we op weg naar de grootste rivier in Borneo: de Kinabatangan. We hebben ons opgegeven voor een heus wildlife camp bij Uncle Tan in de jungle. Na een busrit van 1,5 uur stappen we in kleine bootjes die ons naar het kamp moeten brengen. We zien dat het begint te betrekken en houden onze emergency ponchos dus maar paraat. Hadden we ze nou maar direct aangetrokken... Wanneer we de hoosbui onze kant zien op komen mindert de bootman even vaart, maar het mag niet baten: de ponchos scheuren bij het aantrekken al kapot! Uitkomst: een loze aankoop, we waren met een vuilniszak waarschijnlijk droger gebleven! Uiterst dankbaar waren we dan ook voor de regenzakken om de rugtassen. Nadat we met geleende kaplaarzen naar het kamp zijn gebaggerd en ons in een 6-persoons hut hebben geinstalleerd, is het tijd voor een welverdiend diner. En na de nachtsafari in een klein bootje vallen we tussen de junglegeluiden al snel in slaap.
 De volgende dag hangt van safari's aan elkaar. We staan om 6.00 uur op voor een vroeg boottochtje. Na het ontbijt een wandeling door de modder, en tegen zonsondergang weer met een bootje de rivier op. 's Avonds na het diner de laatste trekking van die dag. De arme gids laat ons heel wat spannende spinnetjes en kikkers zien, maar het grote wild waar we op uit zijn lacht ons vanaf een onzichtbare plek uit. Helaas, geen orang oetans in het wild gespot, maar de lijst is toch best indrukwekkend: krokodillen, bevers, veel vogels (o.a.kingfishers, egrets en neushoornvogels), nog veel meer apen (vooral makaken en probiscusapen, beroemd om hun neus die angstwekkend veel gelijkenis met het mannelijk geslachtsdeel vertoont), een tarantula, een schorpioen en ontelbare bekende en onbekende insecten. De laatste ochtend worden we met de boot weer naar geciviliseerd gebied gebracht. Door de vele regen (wij hebben het na de eerste hoosbui overigens droog gehouden) is een nieuwe waterweg dwars door de jungle ontstaan, wat een adembenemend mooie boottocht oplevert. Jammer dat we Uncle Tan moeten verlaten, maar nu gaan we op weg naar Uncle Chang. Van bruin rivierwater naar - hopelijk - helderblauw zeewater!
|
