Woensdag 15 november; trein naar Kunming vanuit Chengdu. Weer een ritje van 18 uur, en ja: weer met de trein! Het plan is om vanuit Kunming verder te reizen naar Lijiang. Een beetje een omweg, maar volgens de reisboekjes is de treinreis Chengdu-Kunming zeer spectaculair. Dat wilden we dus absoluut niet missen. Helaas, de reis is heel mooi maar (vooral vanwege de vele tunnels) niet deze enorme omweg waard. We hadden achteraf gezien dus beter direct kunnen vliegen op Lijiang. Zeker gezien het feit dat de trein ook echt een oudje was (zelfs voor chinese begrippen) en we 's nachts meerdere stops maakten. En helaas voor ons stapten er ook passagiers in die de bedden boven ons hadden gereserveerd. En wat doe je als echte Chinees zijnde om 02.00 uur 's nachts in de trein? Je gaat uiteraard eerst even uitgebreid bijkletsen met een flink opgeschroefd geluidstempo. Grrrr...
 Omdat we even genoeg hadden van het chinese 'vervoer voor het klootjesvolk' hebben we in Kunming meteen maar vliegtickets naar Lijiang geboekt voor de ongelooflijke prijs van 38 euro p.p. Af en toe moet je jezelf wat luxe veroorloven, toch?! In Kunming valt eigenlijk weinig te beleven, behalve dan de topattractie van het Stone Forest. Zoals overal in China was ook de toegangsprijs van dit park het afgelopen jaar weer verdubbeld, zodat we nog even twijfelden of we wel zouden gaan. Maar ja, om nu helemaal voor Jan #$%^ naar Kunming te zijn getreind ging ons ook wat ver. Dus toch maar gegaan, en het moet gezegd: het was geweldig! Het park bestrijkt een enorm gebied dat helemaal vol staat met grote stenen in alle soorten en maten. Aan het begin van het park is het even ontwijken van de hordes Chinezen, maar als je net even wat verder loopt, kun je hier een prachtige wandeling tussen de zeer imposante rotsen maken. Erg leuk!
Zaterdag de 18e maakten we onze kortste vlucht ooit: 45 minuten. Je hebt je net lekker geinstalleerd, ga je alweer naar beneden! Het guesthouse van Mama Naxi, waar we in Lijiang geslapen hebben, is absoluut een aparte vermelding met 5 sterren waard: mama en papa Naxi zorgen hier als echte ouders voor je! En voor de belachelijke prijs van 80 cent voor het diner en 20 cent voor het ontbijt, mag je hier net zoveel eten van al het lekkers als je wil. En dan nog controleert mama voor de zekerheid nog even of je niet toch nog een banaantje wilt... Maar o wee: als je te laat komt voor het eten (18.00 uur stipt), dan zwaait er wat!
Lijiang is een toeristisch stadje met een heel leuk oud centrum; dit wordt wel het Venetie van China genoemd vanwege al het water. De sfeer is erg relaxed en de mensen (vooral Naxi) heel vriendelijk. 's Avonds werd er regelmatig op straat gezongen en gedanst, en in de winkelstraatjes werd er als het ware tegen elkaar in gezongen. Eerst de mensen van de ene winkel of cafe, daarna de mensen er tegenover. En uiteraard in een luid tempo, waardoor de muziek van een restaurant ernaast wat harder moet worden gezet. In reactie daarop moet er weer harder worden gezongen, en... teringherrie!!
 Maandag en dinsdag hebben we de trekking in de Tiger Leaping Gorge gedaan. Veel over gehoord, veel over gelezen en ontzettend veel zin. En dan... regent het natuurlijk als wij gaan! Oke, het was vooral bewolkt en overdag hebben we maar een paar druppels regen gehad, maar toch was het erg jammer van het uitzicht. 's Middags zijn we iets eerder gestopt met lopen doordat het echt begon te regenen en we geen goede kleding bij ons hadden (iedereen had ons gewaarschuwd om vanwege de hitte zo min mogelijk mee te sjouwen...). Maar ondanks de kou nog een leuke avond gehad met andere reizigers! De tweede dag hadden we iets meer geluk en hebben we nog wat zon mogen zien.
Verder zijn we vanuit Lijiang nog naar Baisha gefietst, een klein dorpje in de omgeving. En wat een klein ritje had moeten zijn, werd nog een flinke tocht doordat we even een bordje hadden gemist... Zaten we ineens bijna op een tolweg! Nou ja, ons doel was toch om in Baisha even uit te rusten bij "the most admired man": dokter Ho! In het dorpje valt niets te beleven, maar het wordt overspoeld door toeristen die allemaal op consult willen bij dr. Ho. Ooit genoemd in een reisboek, nu genoemd in bijna ieder reisboek. Hele documentaires zijn over deze man gemaakt, en vele reisprogramma's hebben in zijn praktijkje gefilmd. En ja, we hebben de handtekening van Chris Zeegers (Yorin Travel) gezien!
Dokter Ho stelde bij Joris al snel vast dat hij een beetje last had van zijn onderrug. Verbazingwekkend genoeg klopte dat ook nog! Ook zijn chi (energiebaan) was wat zwak, maar met 3x per dag een eetlepel kruiden kan dit gelukkig opgelost worden. Aan Jessie kon hij meteen zien dat ze gezond is, en wilde hij dus afschepen met een flinke schep thee die we zojuist ook van mevrouw Ho hadden gekregen. Niet te zuipen, dus: de gevoelige suikerspiegel werd in de ring gegooid. Hoe de gedachtegangen van dokter Ho lopen weet niemand, maar uiteindelijk trok hij de conclusie dat er wat aan de bloedcirculatie gedaan moest worden. En blijkbaar is daar een hele zandbak aan kruiden voor nodig... Daar doe je een jaar mee!! Gelukkig kregen we er een officieel papiertje bij met een echte dr. Ho stempel, zodat je het veilig naar huis kunt sturen.
Omdat het helaas niet meer mogelijk was om vanuit Lijiang naar Guilin te vliegen (laagseizoen), zijn we met de bus teruggegaan naar Kunming, om vanuit daar maar weer eens een trein te pakken. Weer 18 uur!
|
