Maandag 4 december: met de trein naar Nanning! Slechts 4 uurtjes, dus dit keer geen bedden maar stoelen. Aangezien we de kaartjes op 3 december hadden gekocht, vond Jessie dat ze wel wat luxe had verdiend als verjaardagscadeau: soft seats dus in plaats van hard seats!
Omdat er in Nanning nauwelijks (westerse) toeristen komen, zijn er ook nauwelijks leuke guesthouses te vinden en hebben we dus maar ingecheckt in een saai ogend hotelletje (die overigens wel een extra gratis service had: iedere avond een telefoontje van een welwillende Chinese dame die haar diensten aanbood). En na aankomst uiteraard direct op zoek naar de Vietnamese ambassade om de visa te regelen! Helaas sprak de goede man aldaar geen woord engels en begreep dan ook niet dat wij erg graag voor een spoedprocedure in aanmerking wilden komen (we hadden al begrepen dat je voor wat extra yuan binnen een dag je visum kon regelen). Jammer dan, dan wachten we wel tot donderdagavond...
De dagen in het saaie Nanning hebben we vooral in het internetcafe door gebracht, om de site weer eens goed bij te werken. Heerlijk vertoeven daar, tussen tientallen rokende, rochelende, schreeuwende en op toetsen-rammende Chinezen. Daarnaast hebben we ook een interessante, maar vooral zeer lange ervaring met een chinees postkantoor gehad. Vraag: hoe lang kun je er over doen om een pakketje naar Nederland te versturen? Antwoord: zeker 3 uur!! Aangezien een van de gekochte tekeningen niet in de doos paste en het meisje daar onze eigen verpakking niet stevig genoeg vond, heeft ze urenlang heerlijk geknutseld om een passende verpakking voor onze tekening te fabriceren. Doe maar rustig aan hoor...
Donderdag om 18.00 uur mochten we dan eindelijk de felbegeerde visa ophalen. Bijna ging het nog mis, doordat we zo druk aan het internetten waren dat we de tijd glad vergeten waren. Veel te laat kwamen we de ambassade binnengerend, maar gelukkig was het geen probleem en kregen we er een mooie sticker voor in het paspoort bij.
 Vrijdag was een lange, maar zeker bijzondere reisdag. Eerst met de trein naar Pingxiang, een chinees grensplaatsje. Daar namen we een soort tuktuk naar de chinese kant van de grens. Dan een paar honderd meter lopen naar de chinese douane, waar we uiteraard de nodige stempels kregen en formulieren moesten invullen. Doorlopen over de Friendship Pass naar de vietnamese douane, waar de paspoorten met weer wat formulieren ingeleverd moesten worden. Wachten tot je naam wordt omgeroepen, paspoort weer ophalen, verzekeringsbewijsje kopen (reden: geldklopperij) en... dan sta je eindelijk op vietnamese bodem! Vervolgens moet je nog in Lang Son zien te komen, waar een paar Vietnamezen je uiteraard tegen een voor hen zeer 'good price' mee willen helpen. Na zwaar onderhandelen dachten we een redelijke prijs te hebben voor een rit van 25 minuten, totdat we er achter kwamen dat het slechts 5 minuten rijden was. En dan loop je met open ogen in de val die letterlijk in de Lonely Planet staat beschreven: je wordt niet afgezet in het centrum (waar je de keuze hebt welk vervoer je verder neemt) maar ver daarbuiten, waar uiteraard een vriendje met een ander busje staat te wachten om je voor een 'good price' naar Hanoi verder te rijden... Met vijf man hadden we echter een sterke onderhandelingspositie en hebben we na lang volhouden (tja, je moet de markt niet verpesten he...) een redelijke prijs gekregen. En uiteraard, precies bij het bordje 'Hanoi' stopte het busje: of we de tweede helft van het geld maar wilden betalen! Jammer vriend, dat krijg je pas als je ons hebt afgezet op de beloofde plaats! Tja, we leren snel tijdens deze reis... |
