| |
|
 Omdat we zelf wel vonden dat we na de trip naar Kelimutu wat rust hadden verdiend, pakten we een dag later een bootje naar Seraya Island. Dit bounty-eilandje op ongeveer een uurtje varen van Labuanbajo is prachtig, met wit zand, een azuurblauwe zee, een restaurantje en zo'n tien hutjes op het strand. Minder luxe was het toilet die je moest doorspoelen met zelf te halen emmertjes zeewater; beetje genant voor de buren als je aan de race bent... Alweer, buurvrouw? Maar dit leed werd ruimschoots goed gemaakt door de vele leuke huisdieren op het eiland: katten, geiten en herten, die zich maar al te graag lieten voeren. En ooit geweten dat herten kunnen zwemmen? Wij ook niet, maar ze vonden het maar al te lekker om in de zee rond te poedelen!
 Na vijf dagen van het vet druipende bananenpannenkoeken voor het ontbijt te hebben gegeten, vonden we het wel weer genoeg en namen we de boot terug naar Labuanbajo. Na enig twijfelen - gezien het aantal vliegtuigen dat naar beneden komt - hebben we een ticket geboekt naar Bali voor een paar dagen daarna. Want tja, wat is het alternatief? Zo'n 36 uur reizen met bussen en boten, waarvan de laatste hier ook met de regelmaat van de klok zinken... Daarna een duiktrip bij een gerenommeerde duikschool geboekt. Ja mensen, we hebben geleerd van Uncle Chang in Sipadan! We proberen de verwachtingen niet te hoog te stellen. We willen graag manta's zien, maar garanties heb je natuurlijk nooit...
 In ruim twee uur varen we de volgende dag richting Komodo, waar we die dag twee duiken zullen doen. Hele bijzondere duiken, zou al snel blijken. Na zo'n 20 minuten onder water zien we onze divemaster heel gestresst duikers tellen. Oeps, het vijfde lid van ons groepje is ineens verdwenen... Met z'n allen omhoog, waar gelukkig al snel blijkt dat het meisje in kwestie al op de boot zit. Ze had d'r drijfvermogen nog niet helemaal onder de knie en was ineens binnen 2 seconden boven. Pech voor haar, wij weer naar beneden, waar we tijdens de afdaling al 2 grote haaien zien! Helaas is het een bekende duikspot en zijn we niet de enigen. Wanneer onze divemaster een collega van een ander bedrijf met een stokje tussen het koraal ziet porren, trekt ze hard aan de flippers en gebaart dat dit toch echt niet de bedoeling is. Waarop een soort bitch-fight onder water ontstaat; heel bijzonder om te zien...
 De tweede duik van die dag is gelukkig minder spectaculair qua gebeurtenissen, maar absoluut bijzonder. We zweven weer langs prachtig koraal waar we de vissen zowat opzij moeten duwen om er langs te kunnen. En geen kleintjes, maar honderden exemplaren van zeker een meter groot. En terwijl we nog nagenieten van het zicht van een manta in de verte, is daar ineens toch echt een joekel van heel dichtbij! Prachtig om te zien hoe zo'n enorme rog zonder enige zichtbare moeite tegen de stroming inzwemt, terwijl wij luid puffend proberen om dan toch in ieder geval niet achteruit te drijven. Een geslaagde dag bij een van de mooiste duiksites ter wereld.
 Omdat we nog veel meer moois willen zien besluiten we de dagen daarna ook onder water door te brengen. Wat een pracht en praal; dat Jessie ooit twijfelde of ze wel wilde duiken lijkt nu onbegrijpelijk. Onze eerste grote aankoop na deze geldverslindende reis wordt dan ook zeker een onderwater-case voor onze camera (voorlopig moeten we het doen met andermans foto's). Op onze tweede duikdag maken we nog even een tussenstop op Rinca, het enige andere eiland waar ook Komodo varanen voorkomen. Hier krijgen we weer de kans om deze enorme beesten in het wild te spotten, wat toch zeker een keer of zes lukt. Verder zien we hier apen, slangen, wilde zwijnen en een enorme buffel. Met recht een safari! Overigens willen we hier ook niet onbenoemd laten dat we gedurende alle duikdagen dolfijnen vanaf de boot hebben gezien. Ja, het waren zware dagen.
 Om dus toch weer even bij te komen besluiten we een dagje rust te nemen tussen het duiken en vliegen door (uiteraard ook vanwege de veiligheid met oog op drukverschillen). We hangen een beetje rond in het restaurant van ons hotel en verbazen ons wederom over de ehm, zeer aparte service hier. Nou zijn ze nergens in Flores echt vlot en efficient in restaurants, maar de meisjes van Gardena zijn beroemd vanwege hun hersenloosheid. Wil je een biertje? Als je deze na drie keer bestellen krijgt mag je in je handjes knijpen. Wanneer je over 1,5 uur honger denkt te krijgen, bestel dan nu maar vast. En waarom zou je een klant even melden dat er geen ijs meer is? Je kunt de bestelling van de milkshake ook gewoon aannemen en er dan niets meer mee doen. Ons toppertje: een uur na de bestelling van twee tosti's komt de mededeling dat er (weer eens) niet voldoende brood is. Op onze suggestie dat ze dan misschien wat brood aan de overkant kon gaan kopen (zeker 30 seconden lopen) keek het Gardena-meisje ons geschokt aan. Brood kopen? Nee, dat was veel te ver weg...
 Zaterdag 1 september was vliegdag. Op aanraden van menigeen hebben we de tickets meermalen geconfirmeerd; ze willen nog weleens dubbel verkocht worden... Het vliegveld is, laten we zeggen, iets anders dan wij met schiphol gewend zijn. De brommers, kippen en kinderen maken gewoon gebruik van de landingsbaan: er komt nu toch nog niks aan?! Terwijl Joris tijdens de rookpauze van de scanmedewerker al is doorgelopen zonder zijn bagage te scannen, vraagt de betreffende medewerker gewichtig aan Jessie of ze haar tas in de machine wil plaatsen. Nee, de muskietenspray mag toch echt niet mee. Wanneer wij voor de tiende keer aangeven dat het geen handbagage is en dat we de spray altijd mogen meenemen, geeft de medewerker het op. "Not safe, but for you okay. Sorry..." Wat voelen we ons hier veilig!! Nadat Joris nog even zijn eigen tas op de scanner heeft bestudeert (moet je op schiphol eens proberen) is het wachten op het inchecken. Twee uur later krijgt iedereen eerst een ander ticket (onze vlucht is blijkbaar geannuleerd), dan een boardingpass (op naam afgeroepen), waarna de bagage inclusief passagiers (!) gewogen wordt en we voor onbepaalde tijd gaan zitten wachten op de aankomst van ons vliegtuig. En na nog twee uur is hij daar dan eindelijk: ons propellorvliegtuigje voor 46 man. Tijdens de vlucht vergeten we spontaan te duimen voor een veilige landing, zoveel moois is er onder ons weer te zien... |
 Naar boven |
|
