Eerst maar even de 'wordt vervolgd': we dachten dus alles perfect geregeld te hebben in Kota Kinabalu... Niet dus. Door het vele reizen zijn we wellicht iets te laks geworden en waren voor het gemak maar even vergeten de visum-situatie voor Indonesie te checken. Dus toen we in Sepilok nog even de lonely planet doorbladerden en zagen dat de visa-on-arrival tegenwoordig maar voor 30 dagen is en niet te verlengen, moesten we even slikken. Wij hadden tickets geboekt voor 5 weken Indonesie... Wat nu? Na allerlei doembeelden over nieuw geregel met geannuleerde tickets en ingekorte verblijven, bleek ineens dat er vlakbij Semporna (onze bestemming na het junglekamp bij Uncle Tan) een indonesische ambassade zat. Opluchting! Next destination werd dus Tawau, om hier bij de ambassade een 60-dagen visum te regelen. Een mini-ambassade in een mini-stadje, maar tot onze verbazing verliep alles hier soepeltjes en stonden we met een uurtje weer buiten. In het bezit van de benodigde visa!
 Nu konden we dan eindelijk naar Semporna, een nietszeggend stadje dat zijn faam ontleent aan de prachtige duiksite voor de kust: Sipadan. Zoals eerder vermeld hadden we geregeld dat we van Uncle Tan in de jungle overgingen naar Uncle Chang bij de zee. Onze nieuwe oom heeft op het eilandje Mabul, vlakbij Sipadan, een longhouse op het water gebouwd. Simpele accommodatie maar ontzettend gezellig, met een drumstel gemaakt van huishoudelijke afdankertjes als (luide) bonus.
 Als we met de boot onze spullen op Mabul hebben gedropt varen we, na het passen van de duikspullen, direct door naar Sipadan. Spannend, deze duiksite wordt door velen in de top-10 van beste duiksites ter wereld gezet! En misschien ook wel een beetje spannend omdat hier een paar jaar geleden toeristen zijn ontvoerd door een stel Filipijnen... Maar geen zorgen, na dit akkefietje is Sipadan tegenwoordig een van de best beveiligde eilanden in de regio. En maar goed ook; dit hadden we absoluut niet willen missen! Prachtig koraal met alle kleuren van de regenboog en onnoemelijk veel soorten vissen. En waar we al voor gewaarschuwd waren: het zuid-afrikaanse impala-effect is hier van toepassing op de schildpadden van zeker een meter groot. Kijk daar! Waar? O, weer een schildpad... En als toetje kregen we tijdens de laatste duik van die dag nog drie flinke haaien voorgeschoteld. Geweldig!
 Na een dagje snorkelen (inclusief weer die vervelende schildpadden) en de post-Uncle-Tan-was doen (die toen ze bijna droog waren door Joris weer uit de zee moesten worden gevist) was het hoog tijd voor nog wat duikjes, nu rond het eiland Mabul. Dit keer verliepen de duiken wat minder fijn. Na de nodige opstartproblemen (geen lucht voor de flessen, geen duikspullen en geen boot) werden wat restjes bij elkaar gevist en een bootman van het vasteland gecharterd. En vond Jessie haar aan 1 kant beslagen masker en te grote vest al irritant; Joris had 1 hand nodig om te voorkomen dat zijn masker steeds volliep met water en 1 hand om zijn vest dicht te houden - de sluiting ontbrak... Kan het nog erger? Ja hoor. Hoewel de bootman braaf knikte op de vraag of hij de duiksite kende, bleek dit weer eens een aziatische bevestiging. En aangezien onze divemaster hier ook nog nooit was geweest, hebben we een stuk prachtige zandgrond verkend. Enige lichtpuntje: een enorme krokodilvis. Ons toetje van vandaag: twee enorme knallen onder water. Dynamietvissers op 500 meter afstand... Moraal van dit verhaal? Kies je duikschool zorgvuldig!
 Na nog een laatste duik die wel ontzettend leuk was, moesten we Mabul helaas al weer verlaten. Na een avondje bbq met sashimi (onbeperkt voor 2,50 per persoon!) gingen we de volgende ochtend vroeg op zoek naar het busstation. 'Je kunt het niet missen, naast de KFC', vertelden de locals ons nog. Tja, weten wij veel dat 1 busje onder een boom een busstation voorstelt... Na zoveel maanden azie blijven we ons nog elke dag verbazen! En in Indonesie schijnt het alleen nog maar leuker te worden, dus we zijn heel benieuwd. |
