Vrijdag 9 maart: we ontkomen er niet aan en moeten nu toch echt met de bus naar Mandalay. Om dan in ieder geval maar niet 's nachts te hoeven reizen, kopen we een kaartje voor de dagbus en staan keurig om 5.00 uur 's morgens langs de weg te wachten. Het busje komt wel (slechts een half uur te laat!) maar blijkt helaas een minibusje te zijn in plaats van de verwachtte grote bus. Er zijn wel keurig twee stoelen voor ons gereserveerd. Jammer alleen dat met proppen Joris z'n ene bil nog steeds van het bankje hangt en Jessie een beurse arm krijgt van de tralies voor het raam... Nou ja, komt het opblaasbare nekkussentje eindelijk eens van pas!

Na een zeer lange en zeer hobbelige weg met ontelbare stops (dus ja, de horrorverhalen zijn echt waar!) komen we eindelijk heelhuids aan in Mandalay. Mandalay wordt wel de 'royal capital' van Myanmar genoemd, het was eeuwenlang de hoofdstad van verschillende koninkrijken. Met veel oude tempels en vele, vele monniken (60% van de 500.000 monniken in Myanmar woont hier) is het dan ook een verplichte stop voor toeristen. We hebben hier het Royal Palace bezocht, welke na een brand weer is opgebouwd door middel van dwangarbeid. Dit besef geeft een beetje een raar gevoel als je er rondloopt, ook al door het bord met de zogenaamde 'people's desire' dat bij de ingang hangt (zie fotoalbum). Verboden om er foto's van te nemen uiteraard!


Tweede attractie hier is voor ons Mandalay Hill, die na een flinke klim in de hitte een prachtig uitzicht over de stad geeft. 's Avonds bezoeken we een voorstelling van de Moustache Brothers, een trio dat jarenlang aan politieke satire deed totdat twee van de drie in de gevangenis werden gegooid. Nadat ze na 5 jaar weer vrij kwamen zijn ze doorgegaan, maar dan op een subtielere manier. Omdat ze officieel geen voorstellingen meer mogen geven, doen ze het nu vanuit de huiskamer en vragen ze geen toegang meer maar een 'donatie'. Beetje jammer vonden wij dat die 'donatie' wel een vast bedrag is die niet zo laag is ook. En met veel dezelfde grapjes (die duidelijk avond aan avond hetzelfde zijn) en nog meer verwijzingen naar de dvd en t-shirts die ze te koop hebben begint het een beetje op geldklopperij te lijken. Maar feit blijft dat ze - na eerst goed de straat te hebben afgekeken voor overheidsmensen - een paar rake opmerkingen over het regime maken en een foto van Aung San Suu Kyi aan de muur hebben hangen. Dat is op zich al genoeg om weer in de bak te belanden!

Vanuit Mandalay maken we een 2-daags tripje naar Pyin oo Lwin. In dit dorpje met zeer veel Engelse invloeden vermaken we ons prima in de botanische tuinen en bij de enorme waterval, waar we wel eerst een paar flinke heuvels voor moesten trotseren op de fiets. Maar dankzij het aardbeienseizoen (circa 20 eurocent per kilo) konden we ons volproppen met gezonde energie! Terug in Mandalay verkennen we de stad nog een paar uurtjes achterop een trishaw (fiets met plek voor 2 passagiers naast de driver), waarna het weer tijd is om verder te reizen.

Hoewel de overheid dit toeristenvervoer belachelijk duur heeft gemaakt, kiest vrijwel iedere toerist toch voor de boot om naar Bagan te reizen. De minst hobbelige weg in Myanmar! Hoewel... na een goed half uur onderweg voelen we toch wat oneffenheden in het water en blijken we vastgelopen te zijn. Geen paniek, schijnt in het droge seizoen elke dag wel een keer te gebeuren en we worden gewoon weer in het diepe getrokken. Bagan is het grootste tempelcomplex van Myanmar en eigenlijk ook van de wereld: ruim 4400 tempels in een gebied van 42 vierkante kilometer! Daar zijn zelfs een paar cultuurbarbaren zoals wij wel van onder de indruk... Gezien ons korte tijdsbestek in Myanmar (totaal 3 weken) moeten we er een beetje doorheen racen en hebben we dus maar 1,5 dag om ze allemaal te bekijken. Dag 1 huren we dan ook een paard en wagen om op een relaxte manier veel te kunnen zien. Prachtige uitzichten, vooral bij zonsondergang! Joris raakt er zo geinspireerd van dat hij bovenop een tempel een bericht voor BNN (luisteren jullie nog wel braaf iedere week?) wil inspreken. Slechts 368 takes waren er nodig, onze driver begreep niet waarom wij nou zo lang op deze tempel wilden blijven... Op dag 2 gedroegen we ons weer als rasechte hollanders en zijn met de fiets tussen de tempels door geracet (okay, het tempo lag niet zo hoog maar wat wil je met 35C?).
Saillant detail: met de opkomst van het toerisme werden de inwoners van het dorp Old Bagan gesommeerd te verhuizen naar een andere plek, iets verder van de grootste tempels gelegen. Uiteraard zonder enige vergoeding, en graag binnen een week omdat anders een bulldozer het werk voor je doet...

Terug naar Yangon kwamen we toch echt niet onder de nachtbus uit. Helaas waren er alleen nog plaatsen op de achterste rij beschikbaar: extra hobbelig! En doordat Joris z'n buurman graag de hele nacht met z'n benen wijd wilde zitten kwam er van slapen niet veel terecht. 's Morgens bij aankomst in Yangon was de keuze tussen de Golden Rock en een paar dagen strand (we dachten, we besluiten dat in Yangon wel) niet zo moeilijk: we willen lekker bijkomen op het strand!! Voordat het zover was, moesten we eerst nog drie kwartier met de taxi naar een ander busstation, daar 2 uur wachten op de bus naar Pathein, vervolgens 4 uur in die bus zitten (waarbij onderweg de klapdeur van de bus werd gereden), in Pathein achterop de motor naar weer een ander busstation en daar dan de bus naar Chaung Tha Beach pakken. En dan sta je daar uitgeput, en dan blijkt dat die bus alleen nog staanplaatsen heeft voor een drie uur durende rit... Vastbesloten om zo snel mogelijk op dat strand te komen liggen, gaan we er toch maar voor. En dan blijkt dat het niets uitmaakt of je in die bus een zit- of een staanplaats hebt: iedereen zat met z'n knieen in z'n nek! Of de zakken rijst en suikerriet nu bij je voeten tot boven de stoel uitkwamen of dat je er in het midden van de bus bovenop zat: iedereen was opgelucht als we weer eens moesten uitstappen omdat de bus te zwaar beladen was voor de brug. En dan, na een reis van een etmaal, is daar het strand... Eindelijk!

Na twee dagen volop genieten van zon, zee, strand en heerlijke verse vis, moeten we weer terug naar Yangon. De terugweg is een stuk eenvoudiger: een rechtstreekse bus! Die hadden we dan ook direct na aankomst in Chaung Tha geboekt...
De drie weken Myanmar zitten er alweer op. De tijd is echt voorbij gevlogen in dit ontzettend mooie, interessante land. Door het militaire regime heeft de tijd hier als het ware stil gestaan. En je zou het eigenlijk niet hardop mogen zeggen, maar dat is nu juist wat dit land zo bijzonder en zo anders dan de rest van Zuidoost-Azie maakt. Dat, en de vriendelijkheid van de mensen. Absoluut een land om naar terug te keren dus!