Na aankomst in Ulaan Baatar, 9 oktober 's morgens rond 8.30 uur, worden we opgehaald door Adilaa, onze gids. Hij brengt twee van de drie stellen die via Tiara Tours hebben geboekt direct naar het gerkamp in het Terelj Park. Onderweg stoppen we bij een soort piramide van stenen, die blijkbaar bij het begin van een dorp staan. Je loopt er drie keer omheen, waarbij je iedere keer een steentje op de berg gooit. Het eerste steentje is voor de oude mensen, de tweede voor de natuur en de derde voor een voorspoedige reis. Adilaa beweert dat dat wel goed moet komen, aangezien de sneeuw die begint te vallen de allereerste van het jaar is! (Jammer dat we later horen dat dat niet het geval is, een mooi verhaaltje dus waar iedere toerist intrapt...)
 Daarna mogen we voor een dollar nog op de foto met een adelaar. Deze worden in Mongolie gebruikt voor de jacht. Ze worden goed verzorgd en worden op de meest vruchtbare leeftijd (15 jaar) weer terug gezet in de natuur.
Aangezien het toeristenseizoen voorbij is, zijn we de enigen in het kamp en krijgt ieder stel dus een eigen ger. Deze tenten zij circa 7 bij 7 meter en hebben een houtkachel in het midden. Er is zelfs electriciteit, wat een luxe! Beetje jammer is dat er op het kamp een hotel wordt bijgebouwd, zodat het uitzicht flink verpest wordt.
Na de lunch (dumplings met schapenvlees!) gaan we paardrijden. Is een niet te missen ervaring uiteraard in Mongolie, tussen de prachtige vlaktes en gebergten. De paardjes zijn echter wat sloom, en vertonen pas wat energie wanneer we weer richting hun thuis gaan. 's Middags maken we nog een prachtige wandeling met adembenemende uitzichten. Hier willen we zeker nog terug komen!
's Avonds krijgen we weer een diner in de restaurant-ger. En ja hoor: weer schapenvlees, hoewel Adilaa blijft volhouden dat het 'beef' is. Hij haalt 'beef' en 'meat' echter steeds door elkaar. Zodra we horen van de mogelijkheid om een vegetarisch maaltje te bestellen, doen we dit dan ook maar meteen... Voor alle duidelijkheid: het eten is echt prima, maar ja als je niet van schapenvlees houdt dan houdt het op.
's Nachts heerlijk geslapen. Iemand van het kamp komt midden in de nacht en 's morgens vroeg even langs om het vuur weer aan te steken. Is ook wel nodig (vindt Jessie althans...): de temperatuur daalt tot onder nul. 's Morgens: ontbijtje in de ger! En nee, geen yakmelk zoals we in de Lonely Planet lazen, maar gewoon een eitje en toast met jam. Het voordeel van een toeristenkamp!
 Na het ontbijt gaan we op bezoek bij een 'echte' nomadenfamilie. Het is duidelijk dat ze wel vaker toeristen op bezoek krijgen, maar toch een bijzondere ervaring. De Yakthee (theen met yakmelk en zout) is geen haute cuisine maar voor een paar slokken (wacht niet tot het lauw is, heet is beter!) wel te doen. De 'frozen yogurt' is om je tanden op stuk te bijten, en het aangeboden stukje paardenvlees (meer vet dan vlees) heeft Joris stiekem aan de honden gevoerd. Knap hoor, om ongezien met een stuk vlees in je wang naar buiten te lopen onder het mom van 'even een foto buiten nemen'...
Op de derde dag vertrekken we 's morgens rond 10.30 uur helaas weer richting Ulaan Baatar. Vanuit de verte zie je een enorme smoglaag boven de stad hangen, veroorzaakt door uitlaatgassen en kachels die in duizenden gers worden gestookt. De stad zelf is ook weinig aan: vies, stinkend en grauw. Hier wonen overigens 1 van de 2,8 miljoen Mongolen!
We hebben hier het Gandangklooster bekeken welke wel aardig was maar toch een beetje tegenviel. Een beetje rommel opruimen zou geen kwaad kunnen. De 26 meter hoge boeddha was wel indrukwekkend (maar helaas: 10 dollar om een foto te mogen maken ging ons wat ver).
Het Dream Hotel waarin we sliepen, was vrij luxe, zodat we ons nog even lekker konden douchen voordat we op de laatste trein zouden stappen (in het gerkamp was wel een douche maar het gebouwtje was koud en de straal miniem!).
Ja, in Mongolie willen we zeker nog eens terugkomen! |
