Op vrijdag 4 mei beginnen de kilometers richting het noorden te tellen. Onderweg naar Ti Tree valt het direct op dat het landschap steeds droger en de begroeiing steeds minder wordt. De kleuren veranderen ook; we zien steeds minder rode aarde en steeds meer steppelandschap. Af en toe lijkt het net of we weer even in Zuid-Afrika zitten; behalve dan dat we hier niet naar olifanten maar naar kangaroes speuren... Ook wanen we ons hier en daar weer even in Bagan, Myanmar: de werkelijk duizenden termietenheuvels lijken vanuit de verte precies op de tempels daar.

Via Tennant Creek rijden we verder en redden Mataranka op zondag na een ruime 1100 km net niet voor het donker. Want regel nummer 2 in het land van de onberekenbare kangaroes: zodra de schemer invalt stop je met rijden. Je wilt geen beesten tegenkomen die zich 's avonds nog even lekker op het asfalt aan het opwarmen zijn... We slapen op een gratis kampeerplek langs de weg, wat eigenlijk meer een parkeerplek zonder toilet is. Plassen in een emmertje dus, want in het donker wagen we ons liever niet in de spinnen- en slangenrijke bosjes! Verder voelen we ons hier in het paradijs: geen vlieg meer te bekennen en het is hier zelfs muggenvrij. 's Avonds genieten we dan ook volop van de prachtige sterrenhemel in de outback, terwijl de vleermuizen ons om de oren vliegen.

Mataranka is puur genieten. Het plaatsje beschikt over twee hotwatersprings die een constante temperatuur van 34 graden celsius hebben. Samen met het heldere water en de zekerheid dat hier geen krokodillen zitten, maakt dat we hier na uren badderen als twee gerimpelde mensjes uitkomen. Heerlijk! Na gedag te hebben gezegd tegen de wilde, zeer nieuwsgierige kangaroes en wallabies op de camping rijden we via Katherine weer verder naar het Litchfield National Park, vlak onder Darwin. Hier kunnen we zo lekker spetteren in de vele watervalletjes en zwempoeltjes, dat we 3 nachten blijven hangen. Eerlijkheidshalve moeten we er ook aan toevoegen dat we hier ook echt even moesten bijkomen; na het hoge reistempo in Myanmar en Nieuw Zeeland gaan de vele kilometers in dit immense land ons niet in de koude kleren zitten.

Vrijdag de 11e rijden we door naar Darwin. Een klein stukje voor Australische begrippen: slechts 203 km. Darwin is op zich best een leuke stad waar veel te doen is, maar het enige waar we echt zin in hebben is een frisse duik in de zee. Helaas: hoewel het giftige kwallenseizoen op z'n eind loopt kunnen ze er nog steeds zitten, en dus wordt er afgeraden om te zwemmen. En aangezien ze niet een klein beetje giftig zijn maar dodelijk giftig, besluiten we ons dan ook maar braaf aan het advies te houden. Balend stappen we dan maar het internetcafe in, om daar in de mailbox het zoveelste stupide mailtje van Wicked Campers aan te treffen. Zwaar chagrijnig vervloeken we dit land heel even, omdat het hier gewoon onmogelijk is relaxed te reizen. Overal vliegen, krokodillen, kwallen en ander giftig gespuis, en van A naar B reizen kost enorm veel kilometers en energie. Tja, reizen is niet altijd even leuk...

Wanneer we weer realistisch kunnen denken en besluiten dat Australie er ook niks aan kan doen dat we reismoe aan het worden zijn, stappen we met (een beetje) frisse moed de camper weer in. Op naar Kakadu National Park, een van de grootste attracties van het land. Onderweg stoppen we op de Arnhem Highway (ja echt!) voor een heuse 'jumping crocodile' tour. Echt spectaculair kunnen we het niet noemen, eerder lachwekkend om te zien hoe de 'ranger' met een hengeltje met wat vlees eraan probeert de krokodillen te laten springen. Als dat uiteindelijk lukt (die beesten worden waarschijnlijk zo vaak gevoerd dat ze lui zijn geworden) is het absoluut gaaf om het krokodillenleren buikje uit het water te zien oprijzen. Wat een kracht zit er in die staart!

Kakadu zelf valt qua omgeving wat tegen. De vegetatie hier is heel speciaal omdat het gebied ieder jaar zowel overstroomt als in brand staat. De groene natuur die wij verwacht hadden, is dan ook ver te zoeken. En jammer ook dat je hier nergens kunt zwemmen; de omgeving is ideaal voor krokodillen (the bastards!). Wel kun je hier veel leuke en soms spannende wandelingen maken; van het constante uitkijken naar crocs ga je wel even een stapje harder lopen... Verder is er veel aboriginal rock art te bekijken en zijn er een paar prachtige uitzichtpunten. En lunchen tussen de bushfires (aan de goede kant van de wind!) doe je ook niet elke dag. De bushfires worden hier aan het begin van het droge seizoen aangestoken, om te voorkomen dat ze later vanzelf uitbreken en ongecontroleerd voortwoekeren.

Na Kakadu rijden we weer verder terug naar het zuiden, met als bestemming de Edith Falls. Omdat het al vrij laat is, besluiten we de mooie upper pools voor morgen te bewaren en vandaag alleen een duik te nemen in de onderste poel op de camping. Wanneer Jessie echter hoort dat hier "geen krokodillen, ja alleen zoetwaterkrokodillen" zitten, wordt het wel een record duik: erin om het gedaan te hebben, maar als een haas er weer uit! Zoetwaterkrokodillen zijn, in tegenstelling tot zoutwaterkrokodillen ("salties") niet aggressief. Je kunt er dus rustig tussen zwemmen. Jaja, ze kunnen nog meer vertellen... Joris heeft het iets langer uitgehouden, maar niet verder dan 4 meter van de kant, de held! Aangezien de upper pools 100% krokodil-vrij zijn, zwemt het hier voor ons mietjes toch een stukje relaxter. En wat een plekje hier, prachtig! Om deze zwemdag in stijl af te sluiten rijden we 's middags weer terug naar Mataranka om onze kangaroevrienden te begroeten en ons nog een laatste keer te berimpelen in het warme bronwater.

De volgende dagen moeten we vanuit midden-australie naar de oostkust zien te komen, een ritje van 2100 km... Omdat er in dit deel van de outback vooral gras, gras en gras te zien is, besluiten we te proberen het in 3 dagen te rijden. Om te voorkomen dat we het eerste stuk naar het zuiden weer dezelfde weg moeten rijden, kiezen we voor een alternatieve route. Ietsje om (100 km), maar dan zien we in ieder geval een ander soort, ehmm, gras. De Tablelands Highway zou volgens een lokale insider 'iets smaller' zijn dan de Carpentaria Highway die we eerder hadden genomen. 'Iets smaller' bleek in de praktijk te betekenen dat de weg uit slechts 1 weghelft bestaat... Hoewel je hier maar een paar keer per dag een tegenligger tegenkomt, is het toch wel spannend om voor je gevoel constant spook te rijden. Maar daarom des te avontuurlijker en leuker!  De vele (soms) saaie uren door het nauwelijks veranderende landschap hier maakten we wat korter door vol trots naar onze eigen boodschappen op de voicemail van Weg met BNN te luisteren. Voor de liefhebber: je kunt hier (helaas maar een paar) oude afleveringen downloaden.

Na heel veel kilometers asfalt, een heleboel overstekende koeien, een overstekende slang die net geluk had omdat ie precies op het midden van de weg lag, een naakte douche in de buitenlucht doordat toch niemand je kan zien en wat rare bokkesprongen op de weg omdat er toch geen verkeer aankomt, komen we na 2 dagen door de outback rijden ineens weer in de bewoonde wereld: Mount Isa. Midden in de desert ineens een grote stad, waar de benzine zowaar goedkoop is! En denk je dat je er dan wel bijna moet zijn, vergeet het maar, we hadden nog een ruime dag te gaan. Maar, na een overnachting in een gehucht van 20 inwoners en nog een paar uurtjes rijden in de vroege morgen, mogen we dan eindelijk de oostkust begroeten. Townsville, we hebben het gehaald!