Tja, hoewel we in Cambodja geen speciale dingen meer te bezichtigen hadden, waren we natuurlijk niet zomaar het land uit. Aangezien het hier en daar nog aan wegen ontbreekt, moesten we eerst met de bus naar Kampong Cham, zo'n 6 uur rijden ten zuid-oosten van Siem Reap. Beetje omrijden, aangezien we voor Laos richting het noorden moeten, maar we waren allang blij niet weer terug naar Phnom Penh te moeten. Dat is namelijk de mening van de gemiddelde Cambodjaan wanneer je om reisadvies vraagt: altijd eerst naar Phnom Penh, want vanuit daar hebben ze bussen voor alle richtingen... Ja, dat is inderdaad waar, maar dat is niet altijd de snelste route!
 's Middags na aankomst in Kampong Cham zijn we de bamboebrug naar Koh Paen island overgestoken. Deze brug, die vanuit de verte uit luciferstokjes lijkt te zijn opgebouwd, wordt ieder jaar in het droge seizoen opnieuw gemaakt. Om in het natte seizoen dan weer door het stijgende water te worden weggeslagen: frustrerend voor de bouwers! Op het eiland ontmoeten we twee Cambodjaanse meiden die het maar wat leuk vinden om hun engels op ons te oefenen. We worden al snel tot vrienden omgedoopt en moeten beloven dat we ze snel gaan bellen (ja, ook hier komt uit ieder bamboehutje een mobieltje tevoorschijn!). Ons verhaal dat ze ons vanwege de kosten maar beter niet op ons nederlandse mobiele nummer kunnen bellen komt niet echt aan: ze zijn ervan overtuigd dat wij als buitenlanders worden opgelicht door de cambodjaanse belmaatschappij en dat zij ons voor lokale kosten kunnen bellen. Ze hebben dan wel een mobieltje maar hebben geen kaas gegeten van verschillende simkaarten...
Nadat ze ons hun huizen en familieleden hebben geshowd besluiten we om onze Lonely Planet hier achter te laten; kunnen ze zich voorbereiden op hun droombaan als gids!
De volgende dag volgt weer een lange zit in de bus naar Stung Treng. En hier kunnen we dan eindelijk ons vervoer naar Laos regelen. De keuze tussen bus of een boot over de Melong is voor ons uiteraard niet zo moeilijk. Rest nog de vraag: de 'fast boat' of de 'slow boat'? Aangezien we het tempo van Laos onderhand wel kennen en het bovendien goedkoper is, besluiten we voor de snelle versie te gaan. De volgende ochtend eerst nog even twijfel: moet die houten kano de snelle boot voorstellen? Maar de 'schipper' is duidelijk; met een uur zijn we bij de grens, 50 km verderop. En hij bleek gelijk te hebben...
Na een wat onhandige start tegen de golven in waarbij iedereen zeiknat werd geplensd, werd de vaart er direct goed ingezet. Met tranende ogen en strakgetrokken gezichten (een facelift is na zo'n tochtje niet meer nodig) vliegen we over het water. Of misschien is stuiteren een betere woordkeuze... Doordat we bovenop de golven lagen, was het na een uurtje pijnlijk duidelijk hoeveel verschillende bilspieren een mens heeft. Een spectaculaire en mooie tocht, langs allerlei kleine stroomversnellingen en draaikolken. Maar een heel veilige tocht? Laten we het maar op een 'once in a lifetime experience' noemen... |
