| |
|
|
Noord Peninsular Maleisie |
Na aankomst op het vasteland, in Kota Bharu, zijn we meteen maar op zoek gegaan naar een arts die Joris een paar rabiesprikken kon geven. In de prive-kliniek waar we naartoe werden verwezen, had de arts nog nooit gehoord van het feit dat apen ook rabies kunnen hebben. Ook na een zoektocht in zijn dikke boek was de conclusie dat de gevraagde prikken toch echt niet nodig waren. Maar vooruit, als die vreemde buitenlanders dat nou echt wilden, dan kon hij wel even wat telefoontjes plegen. Uiteindelijk moesten we naar het openbare ziekenhuis, waar we na 2 uur wachten wederom te horen kregen dat de prikken onnodig waren. Jaja, maar onze arts in Nederland zegt... Afijn, we hadden het consult al betaald, en de prik was inclusief.
Drie dagen later: de tweede prik. Hoewel we gewoon weer het consult vooraf willen betalen, wil de receptionist daar niets van weten. Het is immers een herhalingsbezoek, en volgens hem zou dat gratis moeten zijn. Het was heel aardig dat de man ons (de zeer lage) kosten wilde besparen, maar met zijn poging om toestemming te krijgen voor een gratis consult waren we toch niet zo blij. Pas toen hij ons na ruim een uur kwam vertellen dat we toch opnieuw moesten betalen (ja, hehe...), werd Joris' patientenkaart op de stapel bij de dokter gelegd. Onderaan de stapel, welteverstaan. Nog 2 uur wachten dus. En dan ben je eindelijk aan de beurt, moet je weer je verhaal vertellen. En krijg je weer te horen dat de prik niet nodig is. Moet je weer in discussie, en vervolgens weer wachten totdat het juiste vaccin bij de apotheek is gehaald. Ons lesje is geleerd: laat je niet bijten door een aap!!
Hoewel we eigenlijk niet zo blij waren om 'vast' te zitten in Kota Bharu, hebben we ons hier prima vermaakt. De eigenaren van onze homestay waren meer dan vriendelijk, en in het stadje met de vele markten was genoeg te doen en te zien. Onze eerste stad in Maleisie, en meteen ook de meest islamitische. En wat zie je dan werkelijk overal? Juist, hoofddoekjes! Hoewel de mensen hier wel erg tolerant tegenover toeristen staan, ga je je als vrouw vanzelf wat kuiser kleden. Ineens is de tegenstelling met andere vrouwen wel heel groot wanneer je hier in je rokje en hemdje over straat gaat...
 Op 28 juni zitten er weer genoeg antistoffen tegen rabies in het bloed en kunnen we weer verder. Met de jungletrein naar de Taman Negara! Half slaapdronken stappen we rond 6.00 uur 's morgens de trein in, om direct klaarwakker geschud te worden: de airco in de trein staat op stand koelkast... Lekker weggekropen onder onze slaapzakken genieten we de komende uren van het prachtige uitzicht terwijl we door de jungle heen rijden. Bij aankomst in Jerantut stappen we de welkome hitte weer in, om meteen een bootje de jungle in te charteren. Een prachtige, relaxte tocht van 2,5 uur volgt, om dan uit te stappen in de Taman Negara - volgens zeggen de oudste jungle ter wereld!
 Na een zweterige nacht (ruim 30 graden en uiteraard geen airco voor budgetreizigers) is het tijd voor onze eerste junglewalk. In anderhalf uur lopen we naar de Gua Telinga, een grot met vele vleermuizen en kikkers als bewoners. Onderweg horen we de geluiden van vele beesten (er zitten hier nog panters, maar wij zullen hooguit wat apen en herten hebben gehoord), maar zien doen we ze helaas niet.Het is bloedheet en vochtig; drijfnat (en dan bedoelen we ook echt dat de kleren uitgewrongen kunnen worden) lopen we de anderhalf uur weer terug. Even bijkomen in een van de drijvende restaurantjes in het dorp! Enige nadeel van deze restaurants op het water is, dat je bij druk waterverkeer nog weleens een beetje zeeziek tijdens je maaltijd kunt worden...
 De volgende dag is het tijd voor het hoogtepunt van de Taman Negara: de Canopy Walk. Tussen de boomtoppen is met behulp van aan elkaar geknoopte ladders een hangbrug gebouwd van zo'n 400 meter lang en 40 meter hoog. Al wiebelend loop je van boom naar boom, ondertussen proberend geen hoogtevrees te ontwikkelen en vooral van het uitzicht te genieten. Deed ons een beetje denken aan de Gibbons Experience in Laos! Na deze leuke ervaring, waar we overigens een half uur voor in de rij moesten staan (tja, het is hoogseizoen in Maleisie), deden we er nog een schepje bovenop door de Bukit Teresik te beklimmen. Onderweg worden we uiteraard weer eens aangesproken door een paar Maleisiers, die alle toeristen hier reuze-interessant vinden. Vergezeld van een gids, want anders kunnen ze het het veel belopen 2 meter brede pad niet vinden, proberen ze ons bij te houden. Dit lukt ze helaas niet: onze conditie is zo slecht nog niet! Bovenop de berg willen onze nieuwe vrienden graag nog even met ons op de foto. Ach, ook dat zijn we inmiddels gewend... Verbaasd zijn ze zeker wanneer wij aangeven ook een foto met onze eigen camera te willen maken!
Na twee dagen houden we de Taman Negara voor gezien; deze enorme hitte maakt je niet vrolijker. Onze volgende bestemming is daardoor des te fijner: de Cameron Highlands liggen op 2000 meter hoogte en zijn dus een stuk frisser! Met 25 graden overdag is het klimaat perfect, maar met de 22 graden 's nachts komt (voor Jessie in ieder geval) de fleece slaapzak bovenop de gewone deken weer van pas. Kun je nagaan hoe snel je went aan hitte! Hier in Tanah Rata genieten we sinds tijden weer eens van een warme douche en komen we weer helemaal bij in de asociaal relaxte tuinstoelen van het guesthouse.
 Uiteraard boeken we, net als iedere toerist hier in de Cameron Highlands, een toertje om de beroemde Boh theeplantage te kunnen aanschouwen. In een volgestouwd busje met Japanners en Maleisiers worden we niet alleen naar de theeplantage gebracht, maar ook naar een chinese tempel, een rozentuin, een cactustuin, een vlinderfarm, een honingbijenfarm en een lokale markt. En dat allemaal in een ochtend tijd! We voelen ons net een stel Aziaten in Europa... De vlinderfarm bleek overigens ook allerlei reptielen en andere enge beesten te hebben; Joris kreeg ineens een schorpioen op z'n hand gegooid! Waar onze Aziatische medetoeristen dan uiteraard weer allemaal een foto van moesten maken...
 Onze laatste avond in Tanah Rata hebben we doorgebracht in een chinees theehuis. Was een theeceremonie in China een beetje lastig bij gebrek aan engels sprekende mensen; hier is bijna de helft van de bevolking chinees en spreken ze hun talen prima. Helemaal op de hoogte van hoe je thee echt hoort te drinken, beloven we Mr. Chan plechtig geen thee uit een zakje meer te drinken en pakken we de tas weer in voor de volgende etappe van onze reis. |
 Naar boven |
|
