| |
|
Vrijdag 8 december: na een vermoeiende dag kom je eindelijk aan in Hanoi en dan... helaas geen rust maar duizenden fietsers, brommers en vooral getoeter! Aangezien we allebei niet zo lekker waren, hebben we maar direct een tourtje geboekt naar Halong Bay, de topattractie van Noord Vietnam om zo aan de gekte van Hanoi te ontsnappen. Tja, en dan kom je dus terecht in de gekte van Halong Bay! Letterlijk honderden boten, allemaal hetzelfde, liggen in de haven te wachten om gevuld te worden met toeristen die allemaal hetzelfde willen zien. Eenmaal op de boot was het wel heel relaxed, ondanks dat het niet zo warm was. De uitzichten maken alles goed!
Aangezien wij de tour hoofdzakelijk hadden geboekt als makkelijk vervoer naar Cat Ba Island, waar we een paar dagen wilden blijven, maakte het voor ons niet zoveel uit wat we die dag precies gingen doen. Het was voor ons dus erg komisch om de frustraties te volgen van de andere toeristen, die urenlang hadden 'geshopt' om precies die tour te boeken die aan hun wensen voldeed. Werkelijk niets ging zoals beloofd, typisch Vietnamees dus. Veel meer mensen dan beloofd op de boot, er was voor lang niet iedereen een slaaphut beschikbaar, de grotten werden niet verkend met een klein bootje maar te voet, om te mogen kayaken moest erg lang gezeurd worden en monkey island werd maar helemaal overgeslagen (met uiteraard de belofte dat ze dat morgen gingen doen). Nadat er veel beloftes waren gedaan dat de helft van de groep morgen echt wel op de boot mocht slapen (maar die avond dus in een hotel werden gedropt) konden we eindelijk de hut in. Met na een half uur de aankondiging: 'the boat was broken'. Hoe we dan nog steeds konden varen en waarom we dan niet op een 'broken boat' konden slapen ontging ons hier eventjes. Afijn, aanleggen in de haven, wachten op een andere boot, zien hoe een andere groep op de 'broken boat' geleid wordt, hoe ze er ook snel weer afgeleid worden, en dan eindelijk: de aankomst van een andere boot die blijkbaar goed genoeg was om op te slapen. En ja, toen bleek dat er hier geen water uit de douche kwam, knapte er blijkbaar iets bij een frans meisje waardoor ze helemaal flipte. Later kwam de gids even aan ons tafeltje: of een ander stel maar even wilde wisselen van hut omdat het franse stel een tweepersoonsbed nodig had voor hun honeymoon (en dan op een budgettour??). Helaas voor hen werd unaniem besloten dat ze maar moesten wennen aan hoe het er in Vietnam aan toe gaat... We moeten er overigens bij vermelden dat onze ervaring zeer positief was: het horloge dat Joris op de 'broken boat' had laten liggen, werd de volgende ochtend keurig terug gebracht!
 Na een gezellige avond en nacht op de boot werden we gedropt op Cat Ba Island. Na mooie verhalen te hebben gelezen over guesthouses op het strand, moesten we er na een (eerste!) rit op een motorbike en een wandeling van een kwartier achter komen dat deze inmiddels afgebroken waren. Een koepeltentje was de enige optie. Maar behalve dat we daar met onze verkoudheidjes niet zo'n trek in hadden (het was daar 's nachts best koud), hadden we nog een extra tent moeten huren om de rugzakken in op te slaan! Dus toen maar afgedropen naar Cat Ba town, waar we een kamer met geweldig uitzicht op zee kregen.
Na een dag heerlijk gerelaxed te hebben, hebben we een scooter gehuurd en de omgeving verkend. Een prachtig eiland en een leuke rit! Omdat Cat Ba op zich een heel leuk eiland is maar het weer gewoon tegenzat (20 graden en bewolkt) zijn we de volgende dag op de hydrofoil gesprongen en terug naar de kust gevaren (Hai Phong). De bedoeling was eigenlijk om dezelfde touristboat weer terug te nemen met aansluitend de bus naar Hanoi; hier hadden we al voor betaald. Maar omdat we allebei behoefte hadden aan zon en Hanoi ons verder eigenlijk weinig aantrok, gingen we voor de snelle versie. Snelle route en snelle boot, welteverstaan: wat een power! Deze boot had een klein uurtje nodig voor de overtocht, terwijl de toeristenboten er een dikke 5 uur over doen. Vanuit Hai Phong hebben we de lokale bus naar Ninh Binh genomen. Een tochtje van zo'n 2,5 uur waarin we er achter kwamen dat de vietnamezen echt heel klein moeten zijn: zelfs Jessie met haar 1,62 m kon de knieen niet kwijt!
Ninh Binh is een typisch stadje dat je als uitvalsbasis voor de omgeving gebruikt: er is niets te beleven. Met de fiets (waarschijnlijk afdankertjes uit China, dus zadelpijn!) zijn we naar Tam Coc gereden, waar we ons 2 uur lang hebben laten rondroeien tussen het karstgebergte. En de vietnamese dame die ons roeide had geluk: we hadden stiekem afgesproken dat als ze niet zou zeuren om een fooi, ze die dan ook zou krijgen. En warempel, ze heeft niet gezeurd! Werden we er toch weer even aan herinnerd dat je niet alle negatieve verhalen van andere toeristen en de lonely planet moet geloven: er zijn ook echt heel veel leuke vietnamezen die geen slaatje uit je willen slaan.
 De volgende dag hebben we weer een scooter gehuurd en samen met Dinusha en Machiel een mooie tocht naar Cuc Phuong gemaakt, een nationaal park in de buurt. De tocht er naar toe was al heel mooi, maar nog leuker was dat je ook een kilometer of 20 in het park zelf kon rijden. Dwars door een regenwoud heen! Na een wandeling in het park zelf was het tijd voor de terugtocht. Helaas hadden we ons een beetje vergist in de tijd, zodat we zo'n 3 kwartier door het donker moesten rijden over Highway number 1. Je moet het meegemaakt hebben, maar 1 keer is genoeg... Fietsers en andere scooters zonder licht, gaten in de weg, overstekende koeien en nog veel meer zaken waar de vietnamezen zich ongetwijfeld niet druk over maken, maar waar je als georganiseerde nederlander toch niet zo relaxed doorheen rijdt... Maar goed, we hebben het weer overleefd zodat we 's avonds weer de volgende trein konden pakken: naar Hue. |
 Naar boven |
|
