Op vrijdag 8 juni komen we aan in het 14e land van onze reis: Maleisie. Vanaf de grens delen we een taxi (bussen zijn er langzaam en bijna dezelfde prijs) met twee Zweden naar de pier in Kuala Besut. Vanaf daar nemen we een speedboat naar de Perhentian Islands, voor de kenners: Kecil, het kleine eiland. We laten ons afzetten op Coral Bay en vinden een leuk hutje aan het strand. Zo, hier komen we voorlopig niet meer vandaan! Denken we...

Hebben we op dag 2 al wel genoeg Guns 'n Roses gehoord, op dag 3 bedacht de beheerder van de bungalows dat hij wel eens hetzelfde nummer vier keer achter elkaar kon gaan draaien. Meer dan reden genoeg, vonden wij, om een ander strand op te zoeken. De o zo nodige rust voor ons vermoeide reizigers vonden we op Mira Beach. Op dat moment wisten we nog niet dat we hier bijna zouden gaan wonen... Een besloten strandje met 9 eenvoudige hutjes en een restaurantje, gerund door een vriendelijke moslimfamilie. Paradijs!

                                                               

Het leven op ons paradijsje vulde zich vooral met het liggen in onze hangmat (beste aankoop ooit!), genieten van het uitzicht, beetje lezen, beetje kletsen met andere reizigers en af en toe een duik om even af te koelen. Na een paar dagen breidden onze dagtaken zich verder uit naar het beschermen van onze spullen: er bleken eekhoorns te zitten die het geen probleem vonden door tassen heen te knagen om wat voedsel te scoren. Nadat we de nootjes in een harde plastic beker hadden gestopt, bleken ook deze ternauwernood veilig. De eekhoorntanden staan in de deksel! Maar het kon altijd erger: in het kruis van de gebruikte onderbroek van ons buurmeisje was een keurig gat geknaagd. Over smaak valt niet te twisten...


Verder vermaakten we ons prima door in het restaurant naar de naiviteit van vers gearriveerde gasten te kijken. Braaf gaven ze hun bestelling op aan het meisje dat naar hun tafel kwam. Het stond wel niet op de kaart, maar konden ze misschien een mango pannenkoek in plaats van een bananenpannenkoek krijgen? Ja hoor, knikte zij vriendelijk. Even later bij het arriveren van de bananenpannenkoek werd het duidelijk waarom ze toch alleen maar knikte en geen woord zei: ze sprak behalve 'tea', 'coffee' en 'pancake' geen woord engels... De jongens die de bestellingen rondbrachten, hadden dezelfde woordenschat en bovendien geen horecatalent. De borden uit de keuken werden standaard naar het dichtstbijzijnde tafeltje gebracht, ook al zaten die mensen al te eten. Wanneer er dan werd aangegeven dat zij dat eten toch echt niet besteld hadden, volgde er een teleurgestelde, gevolgd door een vragende blik. Waar zou dit eten dan heen moeten? Grote opluchting volgde wanneer iemand riep 'is dat noedelsoep? Die is voor mij!' Dan waren ze in ieder geval van dat bord af... Een geweldig restaurant, zodra je door had dat je je eten ruim voordat je honger kreeg moest bestellen!

Na een paar dagen niets doen werd het tijd voor een beetje actie. Na een leuke junglewandeling van drie kwartier zaten we weer in de 'bewoonde wereld', waar er weer pizza en snickershakes werden geserveerd (tja, op een gegeven moment worden de rijst en noedels ook zo saai...). Na een lang gemist koud biertje (onze moslimfamilie serveert geen alcohol) werd Joris overgehaald te gaan wakeboarden. De onzekerheden bleken onterecht: een natuurtalent stond op! Vanaf de eerste poging leek het of ie nooit anders gedaan had... (en nee, dit stukje heeft ie niet zelf geschreven!)



Terwijl we op een avond juist naar bed wilden gaan, werd er op de deur geklopt: of we een schildpad wilden zien die haar eieren ging leggen. Hoewel we ons hadden voorgenomen om hier 's avonds niet in het donker in een bootje te gaan zitten, was dit voorstel wel erg verleidelijk. Natuurlijk willen we dat zien, deze schildpadden zijn zeldzaam! In het pikkedonker stappen we met een paar andere mensen in een bootje zonder licht (de zaklamp uitgezonderd) en beseffen we ineens dat er onweer dreigt. Help! Een paar minuten later zien we ineens - terwijl we echt onnodig hard varen - een drijvend vlot opdoemen op 2 meter van de boot. Had ie even niet gezien... Pfff, geen rustig ritje dit! Bij aankomst op het betreffende strand bonken we met de boot nog even een stuk koraal kapot en moeten we vervolgens over het koraal heenlopen om bij het strand te kunnen komen. Daar aangekomen zien we nog een man of 20, wachtend op het grote moment. Zucht, tot nu toe niet echt een milieuvriendelijke ervaring... Wanneer de schildpad zover is gaat iedereen om de kuil heen staan. Er is wel vaag gezegd dat er niet geflitst mag worden, maar ja als de lokalen zelf een enorm zoeklicht op het beest zetten kun je het de toeristen misschien niet eens kwalijk nemen dat ze de flits toch gebruiken. De eieren worden, zodra gelegd, meteen uit de kuil gepakt en in een plastic zakje gestopt. Goed bedoeld, deze actie (zo kunnen de eieren in een beschermde omgeving zonder roofdieren uitkomen) maar moeten die eieren nou in het zicht van de schildpad worden gelegd door een kettingrokende kerel? Het is heel bijzonder om de eieren gelegd te zien worden, maar we krijgen buikpijn als we zien dat de schildpad door de samendrommende toeristen bijna niet eens meer uit de kuil omhoog kan komen. Nee, van ethisch verantwoord toerisme hebben ze hier helaas nog geen kaas gegeten en het is heel jammer dat we er onbedoeld zelf aan hebben meegewerkt.

Gelukkig was deze ervaring een paar dagen later weer bijna vergeten toen we eens gingen informeren naar de duikmogelijkheden op het eiland. Na een hoop getwijfel door een eerdere negatieve duikervaring, besloot Jessie het toch maar weer eens te proberen. Als het nu niet zou lukken, met een prive-instructeur, dan ging het nooit meer lukken! Bovendien schijnt de onderwaterwereld hier zo prachtig te zijn... En wat bleek: zonder een greintje angst (nou ja, een klein beetje dan...) en zelfs met een heel aardig luchtverbruik werd het PADI certificaat binnen 3 dagen in de wacht gesleept. Hoera! Van zelfstandige duiken kwam het echter niet meer, omdat de huisaap van de duikclub besloot om Joris in zijn enkel te bijten. De kans op rabies was minimaal, maar na overleg met een arts in Nederland besloten we toch maar weer naar vasteland te gaan om een paar prikken te halen. Is in ieder geval goed voor de nachtrust... Na twee weken Perhentian Islands was het tijd om ons paradijsje gedag te zeggen en de rest van Maleisie te gaan verkennen!