Vrijdag 29 december: hoewel we nog wel 3 weken op het strand van Mui Ne hadden willen blijven, waren we verstandig (we willen nog zoveel zien!) en hebben we de bus gepakt naar Saigon (Ho Chi Minh City). Met ruim 8 miljoen inwoners niet de hoofdstad, maar wel de grootste stad van Vietnam. En vonden wij Hanoi met 3,5 miljoen inwoners al ontzettend druk, Saigon is gewoon een chaos! Om even een beeld te kunnen vormen: bijna de helft van de bevolking heeft een motobike... Gouden (en enige) regel bij het oversteken: vooral langzaam lopen, oogcontact houden met je mede-weggebruikers en niet twijfelen maar gaan! Maar eerlijk is eerlijk: het is een hele relaxte stad waar iedereen wat aan je wil verkopen, maar niet vervelend wordt in de poging tot. Je kunt hier gewoon blijven lachen tijdens het afwimpelen van verkopers!

Na een dagje rondkijken zijn we de laatste dag van 2006 naar de Cu Chi tunnels geweest. De volledig handgegraven tunnels vormen een netwerk van 250 km lang, die tijdens de oorlog gebruikt werden door de Vietcong. Via deze tunnels werd alles gedaan: slapen, eten, koken, communiceren, wapens maken en uiteraard vechten tegen de Amerikanen. Als toerist kun je maar een meter of 50 door de tunnels kruipen, maar we kunnen melden dat dat meer dan genoeg is om een beeld te krijgen. Als je nog geen last had van claustrofobie, dan krijg je het hier wel! En dan te bedenken dat ze ook nog vergroot zijn voor de toeristen... Verder kon de gids ons nog veel vertellen over de omstandigheden en trucjes van de Vietcong. Zo werden de luchtgaten van de tunnels ingesmeerd met typisch amerikaanse luchten (zoals knoflook en sigaretten), om de amerikaanse speurhonden - ingezet om de tunnels te lokaliseren - te misleiden. En als je de vele verschillende boobytraps ziet, kun je alleen maar misselijk worden bij de gedachte daar in te trappen. Tja, wie weinig echte wapens heeft, moet andere manieren verzinnen om de vijand af te maken... Op het terrein van Cu Chi was ook de mogelijkheid om zelf met een AK-47 of M-16 te schieten; een euro per kogel. Om het Tour of Duty gevoel te vergroten, hebben we ons dan ook laten verleiden om even voor moordenaar te spelen. Wanneer krijg je die kans weer? Even zenuwachtig, maar dan is het ook wel een ontzettend machtig gevoel om zoveel geweld in je handen te hebben!

En dan is het tijd voor een feestje! Hoewel de Vietnamezen hun nieuwjaar tegelijkertijd met de Chinezen vieren (een maand later dan wij), wordt er voor de toeristen wel het een en ander georganiseerd. Met Dinusha en Machiel hebben we de laatste avond van 2006 doorgebracht op een dakterras-bar, de perfecte plek om het vuurwerk te kunnen bekijken. Dachten we... In de bar was geen klok te bekennen en de avondshow op televisie stak om 23.50 uur al het vuurwerk aan. Het werd middernacht op ons horloge en: niets!! Lopen de horloges voor? Een minuut over twaalf, twee minuten... Nou ja, dan wensen we elkaar maar vast een gelukkig nieuwjaar zonder vuurwerk... Of het op tijd was zullen we nooit weten, maar als we op het vuurwerk waren afgegaan dan was het nieuwe jaar nooit begonnen! Na deze kleine anti-climax (we hadden ook al geen oliebollen...) zijn we nog even de stad ingegaan. Uiteindelijk toch een geslaagde laatste avond van het jaar!
                                                                                                                                                                                 
Op 2 januari was het weer tijd om Saigon te verlaten en de Mekongdelta te gaan ontdekken. Omdat we niet alleen maar tussen de hordes toeristen wilden zitten maar ons ook geen dure privetour konden veroorloven, hebben we een mooie tussenweg gevonden. Een tweedaagse tour met een groep, maar tussendoor zouden we een extra nacht in een bungalowtje aan het water blijven slapen. Een goede keuze, bleek achteraf! De groepstour was, zoals alle tourtjes in Vietnam, mega-toeristisch. Files op het water! En omdat de vietnamezen veel te veel bezienswaardigheden in het programma stoppen, ren je overal door heen. Het dagje bungalow was wel super relaxed. Doordat de meeste toeristen hier 's avonds aankomen en 's morgens weer vertrekken, hadden we het rijk alleen om het dorpje te bekijken. Heerlijk om het kind weer in je naar boven te halen en te gaan touwtjespringen en elastieken met de lokale kids!

Op 5 januari was het tijd voor weer een grensovergang: met de boot naar Cambodja. Terwijl we van het ene bootje in de andere klauteren, zien we het landschap steeds groener worden en de hutjes langs de Mekong steeds armoediger. Bij de vietnamese grens hebben we eindelijk eens profijt van het geweldige vietnamese electriciteitssysteem: de stroom is weer eens uitgevallen zodat onze bagage niet door rontgenapparatuur gecheckt hoeft te worden! Dat scheelt weer een hoop tijd (gezien het feit dat er zo'n 40 man op onze boot zit), en we kunnen na een stempeltje of 12 in de paspoorten en formulieren weer verder. Even door niemandsland, en dan mogen we voet op cambodjaanse bodem zetten. Ook hier weer de nodige stempels en streng kijkende douanebeambten (we hebben erg onschuldig gekeken), waarna we koers konden zetten richting Phnom Penh. Daarna staat het volledige welkomstcomite van Cambodja ons langs de rest van de boottocht op te wachten: bij ieder hutje lopen de kinderen, en vaak ook hele families, uit om naar al die toeristen te zwaaien en zelfs kushandjes te blazen! Ontzettend leuk, we voelden ons net Beatrix op koninginnedag. En dan eindelijk, na nog een busrit van 1,5 uur, worden we in de hoofdstad gedropt en kunnen we onze lege magen vullen en ons (goedkope) bedje opzoeken. Nieuw land, nieuwe avonturen!