Na een vroege vlucht van Christchurch naar Auckland en een dagje rondhangen op deze laatste airport, vlogen we woensdagmiddag 25 april door naar Sydney. Het land waar we eigenlijk onze reis zouden eindigen, hebben we wegens klimatologische redenen wat verschoven. In Nieuw Zeeland - een ongeplande maar achteraf een niet te missen bestemming - kwam de winter akelig dichtbij zodat we daar vòòr mei geweest wilden zijn. En ja, op weg terug naar Azië kom je dan eerst langs Australië...

Gezien onze nog altijd erg Nederlandse krenterige instelling en het daarbij behorende budget, hadden we slechts 2 dagen voor Sydney uitgetrokken. Lang niet genoeg uiteraard om alles te zien en doen, maar aangezien wij geen echte cityhoppers zijn toch ruim voldoende. En eenmaal in Sydney deden wij zoals het een echte toerist betaamt: eerst naar Bondi Beach, het Opera House en de Harbour Bridge! Voor wat betreft Bondi Beach moeten we Myriam gelijk geven: dit strand is reden genoeg om hier naar toe te verhuizen. Alsof de weergoden het hier mee eens waren, was de hemel na weken slecht weer die dag strakblauw. Met een heerlijk zonnetje konden we ons geen mooier zwemweer voorstellen, maar uiteraard: zwemkleding vergeten... Het Opera House en de Harbour Bridge moet je gezien hebben wanneer je hier bent, maar een diepe indruk heeft het niet achtergelaten. Misschien zijn we al te verwend?

Na nog een dagje Chinatown (we missen ze!) en Botanical Gardens was het alweer tijd om deze miljoenenstad te verruilen voor een kleiner exemplaar midden in de woestijn: Alice Springs. De vlucht was een spectaculair voorproefje op wat we de komende weken te zien zouden krijgen; rode aarde die zo ver strekt als het oog reikt. Na weer een veilige landing hebben we camper nummer 2 direct opgehaald. En na onze gammele Barbie-ervaring in Nieuw Zeeland wachtte ons een grote verrassing: dit keer geen opvallende buitenkant, maar wel een goed onderhouden, schone bus met  staruimte, airco, een koelkast, een grill en zelfs een magnetron!!

De eerste kilometers in onze geweldige camper leidden naar het Desert Park in Alice Springs. Hier hebben ze de verschillende soorten woestijn van Australie 'nagebouwd' en leer je hoe je in de outback door het vele 'niets' heen moet kijken. Want voor de kenner schijnt er echt heel veel te zien te zijn...
Verder was een bezoek aan de 'Jessie Gap' uiteraard een must. In de East McDonnells Ranges (bergplateau ten oosten van A.S.) zitten meerdere spleten waar aboriginal rotstekeningen te vinden zijn. Jammer van de vliegen, maar voor de rest wel een plekje die haar naam waard is.

Na de omgeving van Alice Springs verkend te hebben, werd het tijd voor het echte werk: de outback in! Van tevoren hadden we bedacht dat we vanuit Alice 'even' Ayers Rock konden doen. We kregen ter plekke echter al snel door dat je in Australie nooit zomaar 'even' ergens naar toe rijdt. Oke, 500 km is hier een kippeneindje, maar voor groentjes zoals wij was het toch even slikken. We moeten dit uitstapje naar het zuiden immers ook weer terugrijden naar het noorden... Het rijden gaat hier echter wel een stuk sneller dan we in Nederland gewend zijn: bij gebrek aan rotondes, verkeerslichten en sowieso ander verkeer ben je na een uur rijden met 100 km/h ook echt 100 km verder. Kaartlezen is nauwelijks nodig; in de outback ga je meestal toch, mmm nou ja... rechtdoor! Het enige waar je voor op moet passen zijn overstekende kangaroes en koeien, met als regel nummer 1 die er bij iedere Ozzie ingebakken zit: nooit je stuur omgooien want dan kantel je, je kunt 'm beter raken... Nu hebben wij onze camper gelukkig kangaroe-vrij kunnen houden, maar gezien het aantal dode beesten langs de kant is niet iedereen zo gelukkig. We kwamen er pas later achter waarom al die beesten toch zo keurig langs de kant van de weg liggen: allemaal geraakt door de zogenaamde roadtrains, vrachtwagens van ruim 50 meter lang. Deze monsters razen met enorme snelheid over de weg en stoppen voor niets of niemand, dus ook niet voor onoplettende koeien. Andere reizigers hebben zo'n ontmoeting tussen koe en roadtrainbumper mogen aanschouwen: de rem wordt niet eens aangeraakt (op tijd stoppen is toch geen optie) en de koe vliegt op gracieuze wijze netjes naar de berm. Alsof het een striptekening is!

Onze eerste rode aarde bestemming is Kings Canyon. Niet zo beroemd als Ayers Rock, maar volgens onze bronnen nog mooier en dus een must do. De bronnen hadden gelijk: via een prachtige wandeling wandeling loop je om de knalrode canyon heen. Het plaatje werd helemaal compleet toen Jessie zich ineens bekeken voelde. Maar na de kreet 'Joris kijk nou een kangaroe!' was het arme beestje zich natuurlijk rot geschrokken en er snel vandoor gegaan. Onze eerste ontmoeting met Skippy! Andere beestjes zaten hier helaas ook: vliegen... We hadden ze rond Alice Springs al gezien en gehoord dat je er in de outback erg veel last van zou hebben. Maar geen enkele waarschuwing kan je voorbereiden op het feit dat je echt he-le-maal gillend gek van die beestjes wordt... Om een vliegennetje voor je hoofd hadden wij van tevoren gelachen; je gaat toch zeker niet voor schut lopen (ja pa en ma, sommige dingen leer je nooit)! Maar zie de foto's: we durfden zonder netje de camper niet meer uit... En de weinige foto's zonder netje gingen als volgt: camera klaar? Oke, 1,2,3 en netje af, smile met direct 10 vliegen rond je hoofd, sputter sputter want ze kriebelen op je lip en in je oren, foto gemaakt, netje snel weer op en weer adem halen, pfff...

Na Kings Canyon leidden de volgende kilometers langs roofvogels, kamelen, koeien en wilde honden naar het Uluru / Kata Tjuta National Park (aboriginal namen voor Ayers Rock en the Olga's). Door the Olga's, een prachtige formatie van grote rotsen, kun je een wandeling genaamd 'valley of the winds' maken. Een zegen in de woestijn: door de wind krijg je niet alleen wat verkoeling, maar ben je ook even vlieg-vrij! En zo tegen het eind van de middag werd het tijd voor het beroemde 'red heart of Australia': Ayers rock! Hoewel het mogelijk is de rots te beklimmen, wordt er door de aboriginal bevolking met klem gevraagd dit niet te doen omdat het voor hen een heilige rots is. Wij hebben dit dan ook niet gedaan, maar hebben er een stuk omheen gelopen. Indrukwekkend groot, dit steentje met een omtrek van 11 km, en dan te bedenken dat het eigenlijk niet eens de grootste van het land is! Wat we niet wilden missen was de combinatie Uluru en zonsondergang, maar blijkbaar dachten meer mensen hetzelfde. Een drukte van belang dus, maar daarom niet minder mooi. Het was die nacht precies volle maan, wat voor de perfecte afsluiting van een prachtige dag zorgde.

Met de nodige kilometers waren we weer terug in Alice Springs, vanwaar we nog de West McDonnells Ranges hebben verkend. De vele (ijskoude!) kreekjes en meertjes hier waren heerlijk, ware het niet dat ook hier de vliegen ons niet met rust lieten. Terug maar weer naar Alice dan, om met een kleine 1300 km op de teller aan het volgende deel van ons Oz-avontuur te beginnen.