Zaterdag 3 maart: tijd voor weer een trein. We hebben nog even getwijfeld over dit vervoer; de spoorwegen zijn immers eigendom van de overheid, en de staatskas spekken is iets wat je niet wilt in dit land. Aan de andere kant: we zijn hier ook voor ons plezier en de busritten hier schijnen niet zo plezierig te zijn... Volgens de Lonely Planet mogen toeristen alleen in de 1e klas reizen, maar die zit met oog op het festival voor de hele week volgeboekt. Na het bij meerdere loketten te hebben nagevraagd, wordt de 'manager'  erbij gehaald die ons uitnodigt in zijn kantoortje. Na ons te hebben verzekerd dat we echt in de 2e klas mogen reizen en dat er geen sprake is van staanplaatsen (je weet het nooit in een land met zoveel Indiase invloeden!) besluiten we het er maar op te wagen.

En het moet gezegd: de trein was prima. Qua bankjes in NS stijl, alleen toch iets minder comfortabel. Vergelijkt de Lonely Planet een treinrit in Myanmar nog met een 'paard en wagen gevoel', wij vinden een 'rodeodrive' toch een betere woordkeuze. Maar zolang je hier niet in hoeft te slapen, is het een leuke ervaring! De mensen zijn uiteraard allemaal weer nieuwsgierig naar die buitenlanders en willen allemaal hun (vaak niet zo beste) engels op ons oefenen. De aankomsttijd in Thazi is een verrassing: slechts 20 minuten vertraging. Vanuit het treinstation pakken we onze eerste paard en wagen (nu nog bijzonder, later werd het gewoon) naar een guesthouse. Voelen wij ons nog schuldig om de eigenaar om middernacht uit zijn bed te bellen, hijzelf verbaast zich alleen maar dat de trein nu al is aangekomen.

Na een heerlijke nachtrust verbazen we ons 's morgens over het dorpsleven van Thazi: alsof je zo de middeleeuwen binnenstapt! Bijna geen auto te bekennen, maar des te meer paard en wagens en ossenkarren. Hoewel de eigenaar van het guesthouse ons verzekert dat de bus naar Kalaw hier nu 'anytime' kan stoppen, hebben wij al iets te veel 'busje komt zo' verhalen gehoord. Na een uur of twee besluiten we dan ook maar mee te rijden met een pick-up. Voor een paar centen extra mogen we gezellig met z'n tweeen voorin (Joris met de versnellingspook tussen de benen) in plaats van op het dak. Deze chauffeur besluit de veelgehoorde reisverhalen waar te maken en rijdt ons inclusief lekke band (eentje maar!) in 6 uur in plaats van de beloofde 3 uur naar Kalaw. De meest hobbelige weg ooit!
                                                                                                                                                                                     
Het volgende deel van de reis naar Inle Lake leggen we op de meest primitief mogelijke manier af: te voet! Voor de belachelijke prijs van US$8 per persoon per dag (inclusief eten en accommodatie) huren we een gids die ons in 2,5 dag 55 km de weg kan wijzen. Charles is een 58-jarige moslim die ons buiten gehoorsafstand van wie dan ook ontzettend veel kan vertellen over de mensen, de gebruiken en de overheidsgrapjes. Zo blijkt dat iedereen een bepaalde hoeveelheid custardfruit bomen (voor biodiesel) moet planten en onderhouden, waarvan de opbrengst uiteraard naar de overheid gaat. Heb je hier geen tijd of mankracht voor, dan moet je een belachelijk hoog bedrag betalen. En aangezien de meeste mensen hier straatarm zijn, hebben ze geen keuze. Echter: het onderhoud kost ontzettend veel tijd (als je in de stad woont moet je maar een stukje grond daarbuiten zoeken) en moet men maar even naast hun gewone werk en zorg voor de kinderen en huishouding inplannen. Gelukkig zijn de mensen hier heel sociaal en probeert iedereen elkaar te helpen. Wat deze dwangarbeid extra lullig maakt: Myanmar heeft de grootste oliereserve van heel Azie, maar heeft alleen de kennis niet hier iets mee te doen. En gezien de handelsembargo's vanuit het westen komen ze hier voorlopig ook niet ver mee. Een simpel voorbeeld van de complexe gevolgen die een embargo op kan leveren...

Hoewel Charles naarmate we verder lopen steeds vaker een 'pipi-pauze' moet inlassen en het op een gegeven moment ook niet eens meer doorheeft als wij even stoppen voor zonnebrand of een foto, zet ie het tempo er goed in. Even dachten we dat het aan ons lag, maar later horen we van andere toeristen die 6 jaar eerder een trekking met hem deden dat zij hem toen al Speedy Gonzales hadden gedoopt. En zij zijn fervente wandelaars! Onderweg stoppen we regelmatig bij vrienden en bekenden van Charles. Heel bijzonder om steeds weer zo gastvrij te worden ontvangen en thee te krijgen aangeboden. De eerste nacht slapen we in een Palang dorp, waar we als enige toeristen een mooi beeld krijgen van het leven op het platteland. De vrouw des huizes (of eigenlijk: des hutjes) grijpt 's morgens haar kans en smeert die rare buitenlandse na toestemming helemaal vol met thanaka. Het voelt wat vreemd, maar het levert gedurende die dag heel wat goedkeurende blikken op van de lokale bevolking! Prachtig, die gele zonnetjes op je wangen en neus...
                                                                                                                                                                                     
De tweede dag beginnen we de kilometers al wat beter te voelen en met de nodige blaren (leve de compeed pleisters!) komen we eind van de middag bij het klooster aan waar we die nacht zullen slapen. Na een koude en korte nachtrust (de monniken vinden het vanaf 5.00 uur tijd voor een liedje) is het tijd voor ontbijt en een zegening van de hoofdmonnik: hij heeft die nacht gedroomd dat hij ons in een vorig leven heeft gekend. Mmm, zou hij dat tegen iedere toerist zeggen?? Tijd voor de laatste kilometers: op naar Inle Lake! Onderweg komen we nog langs een aantal dorpjes waar we weer prachtige mensen in traditionele kledij ontmoeten. Tegen het middaguur lopen we Indein binnen, waar toevallig net een grote souvenirmarkt wordt gehouden. Om even aan te geven hoe de voeten aanvoelden: hier liepen we (lees: Jessie) zonder enige moeite dwars doorheen, zo snel mogelijk op weg naar de boot die ons naar ons guesthouse zou brengen...


De tocht over het meer naar Nyaungshwe is prachtig. We zien vele vissers die de peddels van hun bootje staand met hun voeten bewegen: zo kunnen ze de vissen beter zien. En dan ineens lijkt het alsof we in het oude vertrouwde Giethoorn zijn: met smalle kanaaltjes en kleine huisjes en al! Eenmaal in de tuin van ons guesthouse neergeploft kijken we terug op een prachtige trekking, met interessante mensen en gebruiken, mooie natuur en intrigerende verhalen. Zeker de moeite waard!