Maandag 23 oktober om 20.50 uur 's avonds: aankomst in Lhasa! Met de taxi gaan we naar het Snowlands Hotel, waarvoor we, om de permit voor Tibet te kunnen krijgen, al 3 nachten dormbedden hebben betaald. Met een beetje onderhandelen kunnen we voor een redelijke prijs upgraden naar een double room, want na een treinreis van 48 uur heb je echt wel even behoefte aan een rustig nachtje!

De volgende dag eerst 'geshopt' voor een leuker en goedkoper hostel, welke we vonden in het Dongcuo International Youth Hostel. In de courtyard staan enkele bankjes in het zonnetje, waar we dan ook dankbaar gebruik van hebben gemaakt! Het is hier echt wintersportweer: in de zon heerlijk warm, maar in de schaduw en 's nachts flink koud. De eerste dagen hebben we vooral rustig aan gedaan in verband met de hoogte (Lhasa ligt 3700 meter hoog). Je merkt wel dat je snel buiten adem bent en wij hadden alleen in het begin een beetje last van vage hoofdpijn (licht katergevoel). Wat ook vervelend is, is dat je neus steeds verstopt zit door de vuile lucht, wat het ademen niet makkelijker maakt. Vooral 's nachts lastig!

De eerste dagen hebben we een beetje rondgelopen in de stad, de Jokhangtempel ('the sacred heart of Lhasa) bekeken met z'n vele, vele pelgrims en de souvenirstalletjes bekeken met z'n vele, nog veel meer souvenirs. Donderdag op zoek naar kaartjes voor het Potala Paleis, iets waar we op sites van andere reizigers al leuke verhalen over hadden gelezen. En ja hoor: ook wij waren de klos: je moet in de rij liggen om kaartjes te krijgen om kaartjes te kunnen kopen... Bij de hoofdingang staat bijna standaard een bord met de tekst 'tickets for today sent out'. We werden verwezen naar de westingang. Prima, doen we dat even. Helaas werd ons daar met weidse armgebaren zeer duidelijk gemaakt dat we daar toch echt niet in mochten. Oke, dan zal het hier wel niet zijn, lopen we even een stukje verder... Afijn, na een totale pelgrimtocht om het hele paleis heen hadden we nog geen idee waar we nu die verdomde kaartjes moesten krijgen. Hoe doen andere toeristen dat toch?? Tja, en toen kwamen we er dus achter dat we de westingang alleen eventjes niet in mochten omdat er wat vrachtverkeer uit moest... Onze kennis van de Chinese taal en armgebaren had ons even in de steek gelaten. We kregen hier uiteindelijk een mooi nummerje op de hand geschreven, waarna we op het stoeltje met dat nummertje moesten gaan zitten. Om 12.00 uur precies ging de ticketoffice open, waarna je een kaartje kreeg met daarop een tijdstip: de volgende dag mag je dan zo laat een kaartje kopen voor het Potala Paleis!! Heerlijk, die bureaucratie hier... Het Potala zelf (116 meter hoog) was wel erg mooi en niet druk, juist omdat ze door dat hele ticketsysteem maar een bepaald aantal mensen per uur binnen laten. Het indrukwekkendste waren enkele graven van Dalai Lama's, waarin tot 4000 kg goud is verwerkt (foto's mag je hier helaas niet maken). Typisch Chinese pesterij: de route door het paleis loopt tegen de klok in, terwijl de Tibetanen veel waarde hechten aan rondes die met de klok mee gaan. En over de huidige Dalai Lama wordt uiteraard geen woord gerept. Het schijnt zelfs dat boeken over hem verboden zijn in China, evenals kaarten waarop Tibet als apart land wordt aangemerkt!

Verder zijn we in Lhasa naar het Sera Monastery gefietst (circa 5 km), beroemd om de debatterende monnikken. Erg leuk om te zien, hoewel het wel een beetje een toeristenshowtje is geworden. Terwijl de monnikken op luidruchtige wijze aan het praten en handenklappen zijn, staan er tientallen toeristen omheen foto's te schieten. Het Drepung Monastery hebben we ook per fiets bezocht: zweten! Het ligt een heel eind de berg op en dat is op deze hoogte toch echt geen eitje. Deze reis is tot op heden dan ook zeer goed voor de conditie gebleken... De kora (pilgrim's circuit) om het klooster heen is erg mooi, en we zijn veel vriendelijke monnikken en pelgrims tegengekomen. En ook een heleboel schapen en afval: ook de tibetanen zijn viezerikken als 
                                                            het op afval in de natuur aankomt.

Zaterdag en zondag hebben we met Ed en Imke een trip met een jeep gemaakt. Eerste doel was Reting Monastery; het klooster waarvan de huidige Dalai Lama zou hebben gezegd dat - als hij ooit terug mag komen naar Tibet - hij hier zou willen wonen. En eerlijk is eerlijk: hoewel het klooster zelf weinig voorstelt (flink gesloopt door de Chinezen) is de omgeving werkelijk zo mooi dat je af en toe denkt dat je naar een decorstuk staat te staren. De toiletten hier zijn nog een aparte vermelding waard: toen Jessie net klaar was met een plasje boven een typisch tibetaanse plee (=gat in de grond), zag ze tot haar schrik ineens een yak met flinke hoorns onder zich doorwandelen... Heerlijk aan het smullen van gebruikt toiletpapier!! Je bedenkt je daarna wel twee keer voordat je een lekkere yakburger bestelt...

Na een overnachting in het klooster die minder koud was dan verwacht dankzij de gehuurde slaapzakken, togen we naar Tidrum Nunnery, waar we hebben genoten van de hotsprings van 40 C. Op die hoogte (circa 4300 meter) en dus met zo weinig zuurstof heb je daar na 10 minuten echt wel genoeg van, maar we waren weer heerlijk opgewarmd. HIerna zijn we doorgereden naar Ganden Monastery, wat ons betreft het hoogtepunt van die dag. Doordat er door wegwerkzaamheden geen bussen meer naar toe reden (onze jeep banjerde gewoon door het natte cement heen), waren wij die middag de enige toeristen in het klooster. Dan is het wel heel bijzonder als je honderden monnikken mantra's hoort reciteren! De kora om het klooster heen was ook fantastisch mooi, je  hebt hier echt even het gevoel 'op het dak van de wereld' te zitten.
Helaas konden we niet naar het Nam Tso Lake (hoogste meer van de wereld), aangezien de pas hier naartoe op meer dan 5 km hoogte door sneeuw en ijs onbegaanbaar was geworden. Gelukkig hadden we deze vanuit de trein al wel gezien!

Over het algemeen vonden wij Tibet prachtig en Lhasa een leuke en relaxte stad. Alleen die geuren... In iedere tempel en klooster wordt yakboter gebrand en dit wordt dan ook overal op straat verkocht. Een ranzige geur! En als je dan even je adem inhoudt om een paar meter verderop weer lekker diep in te ademen, kom je er ineens achter dat je voor een lokale slager staat, die overheerlijk yakvlees (met de vacht er nog aan) verkoopt. En het is hier dan wel koud, maar aan het eind van de dag ruikt ook dit vlees niet meer zo vers... Daar komen de heerlijke uitlaatgassen en openliggende riolen nog bovenop en wij begrijpen inderdaad dat de meeste Tibetanen met mondkapjes voor lopen!! (Hoewel we het vermoeden hebben dat dit ook iets te maken heeft met de luchtvochtigheid aangezien ze de kapjes ook binnen dragen)