Zondag ochtend om 6 uur s'ochtends in Irkutsk

Al bij het instappen in de trein naar Mongolie merken we dat dit anders gaat dan het eerste stuk. De provodnika staat in haar pyama met haar tandenborstel in de mond onze kaartjes te controleren. Ook de trein ziet er iets slechter uit dan de trein uit Moskou. Alles werkt wel maar het is duidelijk dat dit de afgedankte treinen zijn van Rusland.

We hebben hier 2e klas geboekt en moeten daarom onze coupe delen met andere mensen. Dit blijken twee mongoolse dames te zijn die uit hun diepe slaap door ons worden gewekt. Ze spreken geen woord Engels maar zijn wel erg aardig en verplaatsen voor ons hun handelswaar zodat wij ook onze spullen kwijt kunnen. Ook in de andere coupes zitten veel mongoolse handelaren. Maar daar merken wij weinig van, het is namelijk nu nog erg vroeg en de Mongoolse handelaren slapen op dit moment.



Het eerste stuk waar we langsrijden met de trein is erg mooi. Aan de ene kant het Baikal meer en aan de andere kant de bergen met besneeuwde toppen. Langzamerhand zien we het landschap steeds meer veranderen van de steile bergen naast het Baikal meer naar de de heuvelachtige steppen in Mongolie. Nu worden ook de de Mongoolse handelaren wakker en beginnen met hun bezigheden: het constant verplaatsen van hun goederen, die her en der il(legaal) verstopte waar. Hier gaan ze dus de gehele dag mee door. Je zou verwachten 'verstop het 1x goed en verplaats het daarna niet meer'. Maar de Mongolen hebben daar hele andere ideen over. We komen er nu ook achter waarom het kleed is verwijderd. In het gangpad zit een luik waaronder zeker een kub aan lege ruimte bevindt. Nu hebben de Mongolen deze gevuld met al hun handelswaar. En echt alles wordt meegenomen en er zitten zelfs complete uitlaten voor vrachtwagens in. Overigens is het verstoppen van de waar ook niet echt nodig, we hebben later de flessen wodka naar de douane zien gaan

De provodnika's in ons treinstel zijn een stuk vriendelijker dan hun Russiche collega's, al hebben ze een probleem met het warm houden van het treinstel. Het is redelijk koud in de trein. Je zou verwachten dat het elektrisch wordt verwarmd maar niets is minder waar. De treinstellen worden hier warmgehouden met kolen. En zodra na het volgende station de kolen zijn bijgevuld wordt het een stuk aangenamer in onze coupe. Alleen nu staat de complete hal blank van de rook!!
Ook met het warmhouden van water in de samowar zijn ze redelijk laks. De samowar is een grote waterketel waarmee water op kook temperatuur wordt gehouden. Helaas is ook dit apparaat niet elektrisch en werkt met een vuurtje die moet worden gestookt om het water warm te maken.  De provodnika was zelfs blij dat Arjen, Richard en Joris zelf maar een vuurtje gingen stoken in het apparaat om heet water te krijgen.
Ook hoe met afval wordt omgesprongen is een apart verhaal. De provodnika's komen dat keurig ophalen in de coupe's. Helaas wordt het verzamelde vuil daarna de trein uit en de natuur in geflikkerd. Vandaar dat je langs het traject ook best veel afval tegenkomt.

Ongeveer om zes uur ' s avonds komen we bij de Mongoolse grens aan. Wij zitten op dit moment bij een leuk stel (Ralph en Rianne) in hun coupe en mogen van de provodnika niet meer terug naar onze coupe. Dit is het laatste treinstel van de trein en de russische restauratie wagon moet daartussen worden uit gehaald. Hierdoor wordt het treinstel waar wij in zitten tijdelijk afgerangeerd ergens achteraf op het terrein bij de grens. Helaas zijn al ver daarvoor de toiletten afgesloten en hebben Rianne en Joris een probleem: zij moeten beiden naar het toilet. Gelukkig brengt een leeg pak appelsap de oplossing, die wordt geleegd door het raam!

Zodra wij weer zijn aangekoppeld aan de rest van de trein komt de douane binnen om de paspoorten in te nemen. Iedereen zit dan in zijn eigen coupe behalve Joris en Jessie! De baas van de russische douane spreekt goed Engels en geeft aan dat wij in dit treinstel moeten blijven totdat wij onze paspoorten terug hebben. Zo gezegd zo gedaan. De douane doet er erg lang over en komt na 3 uur terug naar onze coupe. Helaas is dit een andere douane die ons terugstuurt naar onze coupe. Tegensputteren helpt helaas niet. We moeten gaan van hem. In ons eigen treinstel komen we weer dezelfde baas tegen die had gezegd dat we moesten blijven. Na een preek te hebben gekregen moeten we de trein uit naar een apart gebouwtje van de douane. Stress!! Joris moest even plassen en vroeg of dat mogelijk was. Dit was oke, dit was alleen een aantal kamers verder. Het was er lekker warm waardoor Joris dacht: ik zit hier nu toch lekker dus dan kan ik er ook wel een iets grotere boodschap van maken. Jessie die ondertussen aan het wachten was nu nog meer in de stress....alleen hier in deze hal en waar blijft Joris? Maar goed nadat Joris terugkwam konden we vrij snel naar de coupe waar we van kwamen?!! Niet eens onze eigen coupe 
Uitendelijk heeft het hele douane gebeuren 8 en een half uur geduurd. Tijd om te slapen!