Na een probleemloze doch voorlopig erg dure overtocht kwamen we op 5 april om 5.30 uur 's morgens aan in Picton op het zuidereiland. Volgens de verhalen nog mooier dan het noorden, dus dat belooft wat! Helaas ook weer dichter bij Antarctica, dus met zuidenwind aan de frisse kant... Het gat in de ozonlaag is dus toch nog ergens goed voor: kom maar met die warme zonnestralen!
 Eerste bestemming is het beroemde Abel Tasman park, vernoemd naar onze landgenoot, jawel: Abeltje. Hij schijnt Nieuw Zeeland het eerst ontdekt te hebben, maar ging niet aan land. Meneer Cook was hem daar later dankbaar voor. Na een heerlijke niks-doe-dag in de zon hebben we een flinke paaswandeling van 6,5 uur gemaakt langs de prachtige kust. Uiteraard niet zonder eerst eieren gezocht te hebben. Bedankt paashaas Cindy! Omdat het een one-way route was, hebben we ons 's morgens eerst met de watertaxi laten afzetten. En onderweg zeehonden gespot, dus onze dag kon al niet meer stuk. Fysiek een beetje stuk gingen we wel, aangezien we even hadden gemist dat je met vloed een heel eind om moest lopen... Even niet op gerekend, maar met zo'n omgeving is dat uiteindelijk niet zo heel erg!
De volgende dag rijden we verder naar het uiterste noorden van het zuidereiland: de Farewell Spit. Hier ligt een zeehondenkolonie die momenteel jonkies heeft. Aangezien de ouders bij eb de zee in zijn, kunnen we de jonge zeehonden van heel dichtbij bekijken. En wat blijkt: ze vinden het geweldig om met mensen te spelen! Met een stuk zeewier hebben we ons dan ook een avond en een ochtend lang vermaakt met beestjes die echt net hondjes zijn en zich zelfs laten aaien. Een geweldige ervaring; bekijk absoluut de filmpjes via de links onderaan deze pagina!
Na het noorden rijden we via Westport langs de westkust naar beneden. Hier vind je niet echt zwemstranden (waren we toch al niet van plan met temperaturen rond de 16C), maar een ruigere kustlijn met flinke golven! Vooral bij de pancake rocks (ja het zijn net op elkaar gestapelde pannenkoeken) beukt het water met een enorme kracht tegen de rotsen, en dan zijn wij er nog maar met eb...
 Nadat we het thuisfront hebben beloofd dat we de site snel gaan bijwerken, komen we er ineens achter dat we echt niet zoveel tijd meer hebben. We verbreken de belofte en rijden op de ingeplande internetdag snel door naar de gletsjers. De eerste en de grootste is de Franz Josef, door de Kiwi's liefkozend 'Franz' genoemd. Na een wandeling waarbij we (en met ons vele anderen) een paar waarschuwingsborden negeren, komen we tot recht onder de gletsjer. Even snel een foto en dan wegwezen! Daarna rijden we verder naar het kleine broertje van Franz: Fox. Iets kleiner (maar nog steeds een indrukwekkende 13 km lang) en daarom minder toeristisch. De perfecte plek om onze gletsjer-beklim-vaardigheden te testen. Met ijzeren hulpmiddelen onder de zeer charmante bergschoentjes gebonden waren we klaar om het blauwe ijs te bedwingen. Met een stralend zonnetje hadden we het mooiste weer mogelijk, en toen de gids een nieuwe grot vond waar wij als eerste toeristen doorheen mochten klauteren, kon onze dag uiteraard niet meer stuk.
Via een surrealistisch mooie route die ons soms sterk aan Mongolie en Tibet deed denken, reden we verder richting het zuiden, met bestemming Milford Sound. Een van de beroemdste plekken in Nieuw Zeeland, met bergen tot 1700 meter die recht uit het zeewater oprijzen. Geheel vlekkeloos verloopt dit ritje echter niet: onderweg begint Barbie ineens wel heel hard te brommen en blijkt de uitlaat compleet te zijn afgebroken. De monteur is echter zeer onder de indruk van deze roze schone en maakt meteen tijd vrij om haar weer dicht te lassen. De Milford Sound (officieel is het een fjord) laat tijdens een twee uur durend boottochtje een diepe indruk achter. Onderweg nog een jonge zeeleeuw en herten gespot!
Na het diepe zuiden rijden we richting het oosten, naar de Otago Peninsula. Ook tijdens dit ritje vertoont Barbs wat kuren: om de 20 minuten weigert ze gas te geven en moeten we even stoppen. Deze verwaande kuren laten we er bij garage nr. 3 uitslaan (de harde manier is soms de beste). Toen ze weer braaf deed wat wij wilden (hoewel ze nog steeds te dorstig naar onze zin was) konden we verder naar Otago en Oamaru, om te proberen pinguins te spotten. Helaas zijn deze beestjes erg schuw en hadden wij na eerdere ontmoetingen in Zuid-Afrika geen dollars over voor tourtjes. Niet gespot dus, maar zeeleeuwen en zeehonden des te meer!
Het originele plan om in Kaikoura met dolfijnen te gaan zwemmen en walvissen te spotten laten we varen, omdat het nog best ver is en we al flink wat tijd hebben verloren door de barbiebus. Bovendien hebben we niet zo veel vertrouwen meer in haar... Plan B is dan ook Akaroa op de Banks Peninsula bij Christchurch. Koppig vinden wij dat het bordje 'deze weg is niet geschikt voor campervans' niet voor ons busje geldt en nemen dan ook de 'toeristische' route. Achteraf begrijpen we waarom hier geen toerist te bekennen is: heel avontuurlijk met die smalle weggetjes en diepe afgronden... Gelukkig geen tegenligger gezien! In Akaroa kun je prima met dolfijnen zwemmen met een succespercentage van 85%, maar er was toch een klein minpuntje dat ons hier tegen hield. De temperatuur van het zeewater is 12C, brrr!! We besluiten dat we het dan maar in een ander land te proberen, en anders nog een keer terug te komen in de nieuwzeelandse zomer.
 In Christchurch zien we 2 dagen lang vooral internetcafes van binnen om het thuisfront weer blij te maken, en dan is het alweer tijd om het vliegtuig in te stappen. Hoewel af en toe flink koud (met min 4 in een busje slapen is een uitdaging om warm te blijven!) vonden wij Nieuw Zeeland een paradijsje op aarde. Met slechts een paar uurtjes rijden zit je zo weer in een totaal andere omgeving (met een constante factor: de schapen!). En heel vermoeiend: het uitzicht is hier nooit saai, dus je blijft foto's maken. Een absolute aanrader!!
Bijbehorende filmpjes
Voor de 'goede kwaliteit' filmpjes heb je Quicktime nodig, je kan deze hier downloaden:
Officiele Quicktime
Quicktime alternatief (kleiner bestand) |
